Op zoek naar goud, dat
ging Columbus in 1492; hij vond het en de ellende
voor het volk van de Maya’s begon. Nu, meer dan 5 eeuwen laten, herhaalt de
geschiedenis zich. Ook nu is er in Guatamala weer
goud ontdekt en een Canadees-Amerikaanse firma
verdient er goud geld mee. Maar wel ten koste van de eigen bevolking van de
streek, ten koste van hun grond en water dat vervuild wordt, ten koste van hun
sociale en economische leven, dat bedreigd wordt.
Het zijn voor de mensen
van Guatamala tekenen aan zon, maan en sterren,
tekenen van bulderende zee en golven.
Bijbelse verhalen roepen
beelden op, beelden van oorlog en ongeluk, maar ook van hoop en toekomst. Ze
vertellen over ballingschap, maar ze zeggen ook dat er terugkeer zal zijn. Ze
vertellen over een tocht door de woestijn, maar ook over waterbronnen en beloofd land. Ze schrijven over ongebaande wegen, over gaan
waar geen wegen gaan en dat juist daar toekomst is en hoop.
Ook het evangelie
gebruikt vaak beelden. Vandaag horen we van tekenen aan zon, maan en sterren,
van volken die in paniek raken en van een bulderende zee en golven. Mensen
raken overspoeld door schrik en spanning. Herkenbare beelden voor de mensen van
die tijd, die te maken hadden met geweld en oorlog. Herkenbare beelden voor
mensen van onze tijd, die nog steeds te maken hebben met geweld en oorlog. Er
worden Jesses vermoord, rechtschapen geachte
kerkleiders blijken dief te zijn of zich seksueel te misdragen, natuurrampen en
ziekten teisteren de wereld hier en elders, goudmijnen
blijken bronnen van ellende voor de bevolking zelf…
Maar daar, midden in die
angst en verschrikkingen, staat het beeld van de komst van een Mensenzoon: een
zoon, een kind van mensen, maar tegelijkertijd díe mens die ons en onze aarde
zal redden, hèt teken van hoop, hèt
teken van redding. Als we het willen zien, als we waakzaam zijn, alert zijn en durven
gaan waar geen wegen gaan. Want Jezus vordert ons mensen op tot hoop.
Jezus roept op tot hoop. Jezus
kleineert de zorgen van mensen niet. Hij zal niet lachen om de angsten van hen
die geen toekomst meer zien. Maar hij gaat er ook niet over in discussie.
Hij wil niet ingaan op
angsten, hij wil ingaan op hoop. Het laatste restje hoop dat in mensen is, zal
hij koesteren, aanwakkeren; hun zo nieuw leven inblazen.
Als we waakzaam blijven,
het hoofd niet laten hangen, maar creatief worden en samen aan de slag gaan. Zoals
bijv. Solidaridad, een organisatie die zich inzet
voor rechtvaardigheid in de wereld. Dit jaar bijzonder voor de Maya’s in Guatamala, die lijden onder de goudkoorts van anderen en
zelf kapot dreigen te gaan aan de gevolgen voor het milieu (waterbronnen drogen
op, vervuiling van bodem en water – daar weten wij in Zuid-Limburg
alles van). Solidaridad steunt de bevolking van San
Marco en het verzet van de Maya’s tegen de mijn. Zij steunt ook de
kleinschalige landbouwprojecten, met respect voor mens en milieu en de eerlijke
handel in haar producten. Een druppel op een gloeiende plaat? Of vonkjes hoop
voor die mensen daar?
Jezus’ laatste woorden zijn
vandaag woorden van hoop. Ondanks alles…..
Als we waakzaam blijven,
het hoofd maar niet laten hangen, als we maar niet versuft raken door de zorgen
van het leven. Want het zijn juist de druppeltjes op een gloeiende plaat, de
sprankjes hoop die ons kunnen laten zien dat het wel
kan, dat er wegen zijn die wel naar geluk en rechtvaardigheid leiden, dat het
loont om plannen te maken, creatief te zijn, de koppen bij elkaar te steken en
aan de slag te gaan voor een mooiere wereld voor iedereen. Dan is de komst van
de Mensenzoon in ons midden.
Zo betekent waakzaamheid
dat we de beste krachten in onszelf durven mobiliseren, dat we wegbereiders worden
van Gods heil. Jezus vordert mensen op tot hoop. Amen.