‘t Gevoel dat de bomen groeien tot in de hemel, u
kent die uitdrukking wel,
het geeft een gevoel van macht en tegelijkertijd voel
je ergens diep van binnen dat het niet klopt, niet kan gewoon. Vliegen naar
Rome of Londen voor een paar cent, boontjes uit Malawi, steeds grotere
kredieten aangaan met als argument, de bank zegt dat het kan.
Hoe gemakkelijk laten we
ons inpakken als het ons goed uitkomt en hoe groot moet een
crisis nog worden eer we durven zien waar we mee bezig
zijn?
Een crisis heeft één
groot voordeel, dat we gedwongen worden ons massaal te bezinnen op waar we mee
bezig zijn, dat we ons moeten afvragen of je alles moet doen wat technisch of
financieel haalbaar is, of je niet teveel kijkt naar de korte termijn, teveel
alleen vanuit mijn situatie.
Een crisis kan ons bewust
maken vanuit welke hoe je kijkt, als herodiaan of leerlingfarizeeër, in Jezus’ tijd vaak middenstanders en
handelslui die het goed hebben en die de opgelegde belasting eenmaal per jaar geen
al te grote zorgen opleveren, of als iemand in de bijstand of met een
minimumloon die van dat bedrag elk jaar weer wakker ligt
of van de Farizeer- theoloog, de wetgeleerde, de Romein, de
belastingambtenaar wiens positie gemakkelijk kan worden bedreigd…
In het evangelie spannen
Farizeeën en Herodianen, die normaliter niet zo goed
met elkaar door een deur kunnen, samen, in hun boze
opzet tegen Jezus. Ze hoopten dat ze Jezus door het stellen
van de strikvraag: mag je belasting betalen aan de keizer, Hem verdacht konden
maken bij de Romeinse bezetter. De bezetter had een aparte munt laten
slaan, in waarde gelijk aan een dagloon. Op die munt stond een afbeelding van de keizer met de tekst: ‘Tiberius, keizer, verheven zoon van de goddelijke Augustus, hogepriester.’ Iedereen vanaf 12 of 14 jaar moest
per jaar één munt aan de keizer betalen. Niet alleen het belasting betalen zelf
maar ook de uitvoering van de munt was zeker voor de streng wetgeleerde Joden een
gruwel en dat zal de bezetter wel geweten hebben.
Bij het bekijken van die
munt zegt Jezus: welnu geef die munt aan de keizer, maar geef aan God wat God
toekomt. M.a.w. er zijn dingen die we als mensen moeten doen omdat ze nodig
zijn onder de mensen. Maar als iemand zich goddelijke macht toekent, dan gaat
hij te ver!
Een mens, ook iemand met wereldlijke
macht, of met religieuze macht, een hogepriester die zichzelf goddelijke macht
toekent, gaat te ver.
Alles wat wij mensen
bepalen is begrensd, ook onze religieuze voorschriften en regels.
Alleen God heeft de macht
te oordelen over recht en onrecht en voor Hem telt iedereen. Alleen aan Hem
moeten wij ons toevertrouwen….Hij omgord jou van de
zon tot aan haar ondergang!
Hoe doe je dat, je
toevertrouwen aan Hem? Ook in tijden van, of nét in tijden van crisis
-
door tijd te
nemen om in jezelf en met anderen, bv. in onze gemeenschap te overwegen waar we
mee bezig zijn: wat geef ik, wat neem ik,
door
te herkennen wat onze plek is die we innemen
in onze maatschappij en van daaruit te bekijken wat mijn bijdrage kan
zijn aan een rechtvaardigere wereld.
Ons openlijk durven afvragen
hoe het kan dat staten nu miljarden kunnen investeren terwijl er eerder geen
geld was om de millenniumdoelen te halen in 2015.
Beseffen we voldoende wat
armoede met mensen doet, en wat de onrustbarende stijging voedselprijzen
teweegbrengt? Van wie is de aarde
eigenlijk?
je omgorden met Hem
-
door de tijd
te nemen om met respect, kritisch te kijken naar leidinggevenden, de staat,
kerken, banken, zorginstellingen, onderwijs
door
je stem te laten horen, creatief mee te denken, zeker als groepen mensen worden
benadeeld of extreem bevoordeeld
je aan
te sluiten bij groeperingen die, die geluiden laten horen, door bereid te zijn
sober te leven
vertrouwen in Hem
-
en je niet te
laten meeslepen met paniekvogels en door doemscenario’s
door deze
crisis te zien als een uitdaging, om eindelijk de almacht van het geld te
doorbreken, te laten zien aan elkaar waar het om gaat
-
door te
blijven geloven in de kracht van mensen als ze keuzes maken die het welzijn van
mens en milieu ten goede komen
dat we
ervaren dat die zoektocht vrede en vreugde en vrijheid kan opleveren
-
door ons hart
te openen voor het goddelijke in ons en in de natuur.
In ons voorbereidingsgroepje
kwam, recht uit het hart van iemand, de volgende zin: ‘ bomen ondergaan de
herfst, zij willen niet groeien tot in de hemel,
wij
wel, wij willen steeds meer en steeds hoger, kijken en luisteren wij wel goed?
Een boom laat ons zien hoe het moet
hij
brengt vruchten voort en vormt daarmee een verbinding tussen hemel en aarde
Moge de zin ‘Geef aan God wat van God is’
nog lang in ons doorklinken. Amen
mededeling:
Vandaag in het kader van
de wereld missie maand oktober graag uw steun
voor het project voor vluchtelingen en ex-kindsoldaten, en
vorming van
leken en priesters in Noord Oeganda. De wereldmissiemaand is een van de
vier projecten waar wij
als parochie aan meedoen.
“Op plaatsen waar alles
wegvalt, blijven de kerken overeind”,
verzekeren de mensen die het aangaat.