2e Zondag van de Vasten

© Eline Claassens, Heerlen 2010



Vandaag horen we twee lezingen die denk ik tot ieders verbeelding zullen spreken. De eerste lezing uit het boek Genesis (‘wording’ betekent dat letterlijk )

gaat over Abram die somber is en geen toekomst ziet omdat hij geen nageslacht heeft. JHWH leidt Abram naar buiten om naar de sterrenhemel  te kijken…

En met Lucas zijn we getuige van hoe Jezus met drie leerlingen de berg opgaat. Jezus staat voor de keuze: trouw blijven aan de Weg of een keuze voor de luwte en veiligheid; de weerstand tegen Zijn optreden groeit…

Mag ik u uitnodigen mee naar de sterren te kijken en mee de berg op te gaan….

 

Abram ziet het niet meer zitten, oud is hij in jaren maar nog meer telt, dat hij zich oud voelt. Hij heeft geen nageslacht, waarvoor heb je dan geleefd, zeker als Jood, waarvoor heb je dan geleefd? Abram, onze voorvader, onze oorsprong, twijfelt, ook hij, hij vergeet dat voor God niets onmogelijk is. Abram steekt zijn twijfel aan JHWH niet onder stoelen of banken en dan, leidt God Abram naar buiten en laat hem naar de sterrenhemel kijken, een donkere en koude nacht die wemelt van de sterren…Een ervaring die iedereen zal kennen, vermoed ik. Je voelt je nietig en klein en tegelijkertijd een onmisbare schakel in een niet te vatten verleden én toekomst. Wie ben jij dan nog, maakt het uit of het jouw kinderen zijn of kinderen van wie dan ook…?

Abram en wij, deel van een geheel dat te groot is voor ons.

Onder een sterrenhemel ga je dromen van een verleden dat naadloos, niet te vatten, samenvloeit met toekomst… Wensen en verlangens van mensen in even zovele sterren, die deel uitmaken van onze oorsprong en toekomst in de ogen van JHWH, van God, die niet eindeloos verdeeld is…. Wíj verdelen, wij zijn teleurgesteld als het niet zo gaat als ik verwacht, Hij meet met andere maat, op Zijn tijdstip….

Abram daar onder die sterrenhemel, stond open voor het vuur van de hemel.

Hij sloot een verbond met God, zoals een mens uit die tijd een verbond sloot.

Verbondpartners namen vee,  sneden dat doormidden, als symbool voor de te verbinden eenheid; twee gelijke helften van één dier.Daarnaast nu het vuur van de hemel dat dwars door de helften van de offerdieren ging als een teken dat wij allemaal, eindeloos geborgen zijn in Zijn liefde….

 

Jezus twijfelt, naast bijval op zijn tocht naar Jeruzalem is er steeds meer bedreiging en verraad dat wel eens gewelddadig zou kunnen eindigen. Die groeiende weerstand dwingt Jezus tot een keuze: trouw blijven aan de Weg of een keuze voor veiligheid en de luwte?? Jezus gaat de berg op en neemt drie apostelen mee, die later ook in de Hof van olijven meegaan.

Boven op die berg, bidt Jezus, ‘wat moet ik doen’? Hij gaat daar boven op zoek naar de Bron van waarom Hij meent zo te moeten optreden als Hij doet.

Hij herinnert zich grote voorgangers die voor dezelfde keuze stonden.

Mozes en Elia, die eerder in een gevoel van dorheid en leegte de Berg opgingen. Ze denken mee in Hem, ze zijn mee Bron geworden, een Bron die je kunt aanboren op belangrijke momenten. Jezus maakt zijn definitieve keuze en weet dat Hij niet anders kan en zou willen. Hij weet ook dat lijden onderdeel zal zijn van die Weg. Bij dat keuzeproces, slapen de leerlingen zoals ze dat ook later zullen doen als zijn executie op handen is. In die slaap opent God hun ogen om bij het wakker worden in een oogopslag te weten dat er met Jezus iets bijzonders, iets onomkeerbaars, is gebeurd. Wij mensen willen zo’n moment vast houden. Laat dit geluk, deze blijdschap, deze zekerheid nooit overgaan…

En op het moment dat je dat denkt weet je al dat het niet zo zal zijn, dat er ook tijden aanbreken, dat lijden net zo bij het leven hoort als geluk…

 

Het moment geluk van daar boven op die berg, neem je mee naar beneden.

Het is onze opdracht om dat geluk, die Liefde, aan het licht te brengen,

bij mensen om ons heen. Dat is de zin van ons, van jouw en mijn bestaan.

Op momenten dat je denkt:  ‘ik kan niet meer’, ‘ik weet het niet meer’, ga dan de berg op of kijk naar de sterren en herinner je met Abram, Mozes en Elia, met Jezus en de apostelen hun tocht, hun naar buiten gaan uit de wereld van alledag.

Je hebt er breder zicht, een uitzicht dat nooit te vatten is, dat voor ieder mens boeiend en uitdagend blijft, waar je kunt putten uit die Bron die nooit opdroogt.

Een bijzondere Vastentijd wens ik u en mij toe!

 

 

Eline Claassens