de mens tot zijn recht laten komen

© Eline Claassens, Heerlen 2006



Er waren eens DRIE mensen, IEMAND, IEDEREEN en NIEMAND

Op een dag moest een belangrijke opdracht vervuld worden IEDEREEN werd gevraagd dit te doen.IEDEREEN dacht dat IEMAND het wel zou doen

En hoewel IEDREEEN  het kon doen, deed NIEMAND het.

Hierdoor werd IEMAND boos, omdat het de taak van IEDEREEN was en er nu NIEMAND het had gedaan.IEDEREEN dacht dat IEMAND het had kunnen doen, maar NIEMAND had zich gerealiseerd dat niet IEDEREEN het wilde doen.Aan het einde beschuldigde IEDEREEN IEMAND omdat NIEMAND deed wat iedereen had kunnen doen…

 

Deze wereld omgekeerd, het is titel van ons beleidsstuk; het zijn woorden die vaak in deze Andreas vallen, pretentieuze woorden zijn het, net zoals de eerder genoemde: een kerk die niet dient, dient tot niets…

Het zijn woorden die bewust onrust stoken, de gemoedelijkheid verdrijven, die onze droom naar aarde soms wreed verstoren…. (we zongen ze net in het openingslied)….wij willen vooral een dienende kerk zijn waar mensen die op ons pad komen tot hun recht komen zoals Jezus dat zo treffend heeft voorgedaan. En om die dienende kerk te kunnen zijn vragen we om betrokkenheid en inzet van alle leden.

 

In de voorbereidinggroep zijn we gestart met een stukje te lezen uit ons beleidsplan en iedereen knikte of was het eens met wat daar is neergezet…,

het je dienstbaar opstellen is ons blijkbaar met de paplepel ingegoten, zo zijn we opgevoed, het is een houding waardoor je aardig gevonden wordt?

het doen van gerechtigheid, het blijven doen, zonder te weten wat er nog allemaal op je af kan komen is een andere zaak, zoals u hoorde in het verhaaltje van Iemand, Niemand en Iedereen,  

 

Er is diaconie  in deze parochie…..ik noem 6 voorbeelden…

 

Al enkele jaren kennen we in de parochie een telefooncirkel. Leen start haar ochtend met het bellen naar mw. B., die belt weer met mw. C.en C. belt naar D.  enz. tot alle deelnemers gehoord zijn. De laatste persoon belt naar de eerste dat alles in orde is.

 

En, Annemarie, ze brengt vanuit de pastoraatgroep de communie. Ze komt bij een mw. die praktisch blind is. Annemarie is getuige dat mw. .z. verbrandt aan het kokende water voor bij het kopje koffie of thee… hoe zal ze dan wel niet koken? De thuiszorg wordt ingeschakeld voor de maaltijd, maar in het weekend is er geen warm eten, Annemarie kan het niet over haar hart verkrijgen en al jarenlang kookt ze op zondagmorgen voor deze vrouw.

 

Jeannette is gestopt met werken om zich te bezinnen op wat ze wil, ze had daardoor tijd voor Jacq in het AZC, een zieke moeder met een klein kind. Toen moeder met spoed werd opgenomen nam Jeannette het kind in huis, eerst 2 dagen, later nog 1 week…

 

An, alleengaand, een marginaal inkomen, met extra slaapkamer in haar flat.

Er is een vrouw op straat gezet na afloop van haar asielprocedure …. dat kan niet reageert ze spontaan ….

 

Finy heeft een zwak voor de verstandelijk gehandicapte mens. Ze zingt graag, ze kan noten lezen en die noten deelt ze met haar koor, mensen van De Baan “De Notenkrakers”. Eén uitvoering vraagt om maandenlang repeteren. Ze zongen hier verleden jaar die Notenkrakers met hun hartverwarmende zang….

 

En wij als gemeenschap betalen zo’n 15 maanden nu het leefgeld van Simin en Human uit Iran….

 

De inzet van deze vrouwen, en wat ze door die inzet bij elkaar ontmoeten, meemaken, dóén, en het leefgeld dat we als gemeenschap bij elkaar sprokkelen, dat is diaconie. Dat is oprechte zorg voor elkaar, met respect voor de eigenheid van deze kwetsbare mensen….er zijn geen behandelplannen, er is geen afgesproken termijn, we zijn samen op pad gegaan vanuit een  aanvoelen dat we gewoon maar moeten beginnen zonder dat we de consequenties overzien….

 

Leen start elke ochtend op een afgesproken tijdstip met bellen. Meestal gaat het goed. Meestal hebben mensen wel een goed woord, een goede-ochtend, een woord dat het begin van de dag gemakkelijker maakt. Soms vergeet iemand z. af te melden, dan ben je bezorgd en bel je de hele dag door “of ze d’r is”. Of zoals kortgeleden dat de gebelde op de vloer lag, niet meer kon spreken, wat voel je je dan schuldig…,

 

Annemarie, elke zondag, jaar in jaar uit, geen zicht op hoelang nog, elke zondag ondanks werk, een gezin, en ook eens tijd voor jezelf willen hebben,

 

Jeannette  mijn enige echte twijfels had ik toen ik voor het eerst naar Jacq toeging omdat ik wist dat het niet bij een of twee keer zou blijven,….. wij schamen ons om wat zij allemaal moet doorstaan… ….

 

An, .. iemand op straat gezet, nou ik heb toch die kamer, ze hoeft geen tijd om na te denken.….

 

 

Finy, die gehandicapte mensen, ze zitten zo vaak zo maar te zitten, net als wij houden ze toch ook van een verzetje

 

En als gemeenschap brengen we  het leefgeld op, maar nu dreigt er een uithuiszetting, wat doen we dan als gemeenschap…?  

 

Waarom doen ze dat deze vrouwen en wij als parochie, die zorg voor de kwetsbare mens die op ons pad komt?

As je zelf kwetsbaar bent en alleen, zeggen de mensen van de telefooncirkel, dan weet je hoe belangrijk dat goedemorgen is, dan pak je die telefoon en heus niet elke morgen met even veel zin, en dan hoor je die mens en je herkent aan de stem hoe ze zich voelt, we zijn lotgenoten en dat bindt en al helemaal als de stem aan de ander kant soms zegt: “wat goed dat ik jóú hoor, dát geeft mijn leven zin”.

 

Dat koken op zondagochtend…., ze is een familielid geworden, ze is vaak zo blij om kleine dingen, en zoals zij is…., ze hoort niet in een tehuis, ze is geen standaard… en het geeft me een goed gevoel

 

Aan de bezoeken in het AZC hebben we allebei plezier. Wij hier, wij kunnen ons bij benadering niet voorstellen hoe het is om in een vreemd land te moeten wonen, en afhankelijk te zijn van de goedheid van anderen

 

Het doet goed als je als mens in de marge gevraagd wordt, als ze je zien en denken dat ik dat kan!

 

Als je ziet hoe blij deze mensen zingen en hoeveel plezier het samen zingen geeft

 

En als ze op straat komen te staan de mensen uit Iran…zeggen we dan…..wij zullen als parochie onze stem laten horen, we zullen zoeken, het niet opgeven, dat zijn we aan hen en aan ons ideaal van een wereld omgekeerd verplicht?

 

Het gezag in de kerk van Jezus moet dienstbaar zijn, moet overtuigen door inzet en trouw en geloof in de blijde boodschap die ooit zal gelden voor iedereen…

Dat dat geloof en die trouw en inzet niet gemakkelijk zijn laat Marcus vandaag in het evangelie zien als hij een typisch menselijke houding schildert van Jakobus en Johannes, trouwe leerlingen van Jezus, als zij Hem de vraag stellen naar macht en aanzien: of ze ooit links en rechts van Hem, de Mensenzoon mogen zitten. Daarop riep Jezus de leerlingen bij zich:” je weet niet wat je vraagt, kunnen jullie de beker drinken die Ik drink? En dan zeggen ze “ja”.

Dan houdt Jezus hen voor “dat in de wereld erkende leiders hun gezag laten gelden, maar zo is het onder jullie zeker niet, wie groot wil worden moet dienaar zijn, wie onder jullie de eerste wil zijn moet slaaf van allen zijn. Jezus staat een omgekeerde wereld voor ogen

 

Diaconie is je inzetten voor de medemens in de knel vanuit een-niet-anders kunnen in het vertrouwen dat de geraaktheid waaruit je leeft, je de kracht zal geven de volgende stappen te zetten, ook al weet je van te voren niet hoe dat afloopt….

 

Diaconie vraagt om een gemeenschap die de dienaars (in het Latijn wordt dat vertaald met minister) die de dienaars en de beknelde mens draagt, een gemeenschap die mee-lacht en mee-grient, die stimuleert,  niet veroordeelt, die mee-denkt en mee-zoekt en als het moet de straat op gaat,  

die, die inzet willen vertalen in hun stemgedrag en die in dat samen doen vooral heel veel plezier beleven, zin ervaren…..