Wie alleen loopt raakt de weg kwijt, alleen uit de gemeenschap komt de wijsheid.Eén hand alleen kan geen touw om een bundel knopen.
Wie alleen loopt raakt de weg kwijt. Wie dan valt, heeft
niemand om haar op te helpen. Wie dan schreeuwt, heeft niemand die haar hoort.
Wie alleen loopt, gaat
zwaar gebukt onder haar last, niemand deelt haar vreugde of haar verdriet.
Wie alleen loopt raakt de weg kwijt. Haar kola eet ze alleen.
Ze heeft twee voeten, ze heeft alleen maar twee armen,ze heeft maar twee ogen
In de gemeenschap heeft
ieder duizend handen,heeft ieder duizend voeten, loopt iemand nooit alleen.
Het verhaal van de
Emmausgangers is een verhaal over alleen-lopen, over uitzichtloosheid,verdriet,
verlies, donkerte en over het omgaan daarmee. De twee zijn hun goede vriend
Jezus verloren. Ze zijn radeloos, ze snappen niet waarom hun vriend moest
sterven, waarom Hij op deze manier moest sterven. Ze gaan toch maar weer op
weg, het gewone leven roept weer, ook al zitten ze nog boordevol vragen.
Iemand voegt zich bij hen. Ze gaan in gesprek met die vreemdeling. Ze uiten
hun verdriet en maken hem deelgenoot van wat ze hebben meegemaakt. Dan gebeurt
het wonder: Al gaande vallen hun de schellen van de ogen. Er komt licht in hun
duisternis.
Het verhaal wordt een
verhaal met perspectief, met licht, met hoop.Hun vriend Jezus is gestorven,
jawel, maar dat is niet het laatste woord,wat over Hem gezegd hoeft te worden.
Er wordt over Hem verteld: hoe Hij door het land trok, bevrijdende woorden
sprak en -letterlijk- mensen het leven schonk. Ieder die aan de rand van het
leven - van de samenleving - zat, haalde Hij naar het centrum. Hoe vaak
hoorden wij niet: Hij plaatste hem/haar in het midden. Maar deze manier van
omgaan, juist met die mensen, werd gezien als gevaarlijk. Hij werd vermoord.
Dan begint de vreemdeling, met wie de twee oplopen, zíjn kijk op de
gebeurtenissen van de laatste week te geven en vragen te stellen. Hij plaatst
het verhaal van die Jezus in een breder perspectief en refereert naar de
voorspellingen van de profeten. Gaandeweg begint bij de twee een lichtje te
branden. En als de vreemdeling ingaat op hun uitnodiging om te blijven eten,
herkennen ze Hem plotseling,in de wijze waarop Hij het brood breekt en met hen
deelt. Ze kunnen hun geluk niet op en rennen terug naar hun vrienden in
Jeruzalem: Jezus leeft, zijn lijden en dood zijn niet de laatste dingen die
over Hem gezegd worden.
Het verhaal van de
Emmausgangers vertelt dat mensen langzamerhand de moed weer oppakken om het
leven verder te leven.Ze kunnen weer verder, juist door hun ervaringen met
elkaar te delen en door te geloven dat de God, over wie Jezus had gesproken,
Hem bevrijd heeft uit de dood; dat de dood kan worden overwonnen. Zij vinden
na zijn dood - met en aan elkaar - weer hernieuwde kracht, ondanks en dankzij
alles wat er is gebeurd.
Ze ervaren dat Hij bij
hen is, zij het anders dan vroeger. Ze geloven in een vérder en zo kunnen ze de
draad weer oppakken. Na Jezus' dood licht nog radikaler de betekenis van zijn
leven op. En dat houdt voor de Emmausgangers, en voor allen die in Hem geloven,
een opdracht in: om Hém en zíjn wijze van leven niet dood te zwijgen en de
draad weer op te pakken waar die gebroken lijkt.Geloven in Zijn verrijzenis
houdt in: op pad gaan, doen wat Hij deed, in het volle vertrouwen dat - door te
leven als Hij - God aanwezig zal zijn en zal oplichten in ons bestaan.
Wij worden uitgenodigd/uitgedaagd
het zout van de aarde te zijn,het gist van een nieuwe gemeenschap, waar plek is
voor iedereen en niemand erbuiten valt. Wij worden uitgedaagd ons licht te
laten schijnen in de wereld van vandaag -hoe rottig die er ook uit mag zien op
dit moment- en onze talenten aan te wenden voor elkaar. Waar wij herders zijn
voor elkaar - en dat zit hem vaak in heel kleine dingen - zal niemand verloren
raken en zal niemand tekort komen. Waar wij met elkaar het brood breken in
Jezus' Naam, zullen wij een thuis zijn voor elkaar. Telkens als wij dat teken stellen,
zullen we Hem indachtig zijn en zal Hij aanwezig zijn - zal Hij leven - in ons
midden.