Als
er iets is dat alle mensen waar dan ook met elkaar gemeen hebben dan is dat het
zien van een kind een mens raakt, de argeloosheid, de gaafheid, .. het ontroert
je, het maakt je zacht, mild, je spreekt zomaar troetelwoordjes, je bent
verwonderd, met stomheid geslagen, blij, je wilt het aanraken, voorzichtig...
Jesaja
en Mt allebei hebben ze het over een jonge vrouw, die zwanger is,
zwanger
van een bijzonder kind dat ter wereld moet komen om zelfs de meest verbitterde
en stoere mens te raken, om koning Achaz te laten zien dat de God van
Israël niet door macht en geweld wil regeren maar op de wijze van een
weerloos kind, een kind dat in jou het beste naar boven haalt, dat je gevoelig
maakt voor de wereld om je heen, dat je anders laat kijken, dat je vreugde
geeft...
Mt
ziet in Jezus het kind waar Jesaja het over heeft, hij herkent het verhaal en
hij weet dat Het dat kind is waar al in het oudste boek uit de Joodse traditie
over de wording, de genesis gesproken wordt, Jezus is de Zoon van
Abraham, de Zoon van David en de Zoon van God, de geboorte van Jezus is een
bijzondere geboorte, zo bijzonder dat hij niet aan plaats en tijd gebonden is,
en dat deze geboorte nu en altijd elk mens zal raken, het is een geschenk uit
de hemel, een geschenk van de andere kant, de kant die je kunt vermoeden even
om tegelijkertijd te ervaren dat het niet te vatten is...maar dat het wel
raakt, in beweging zet...
Zonder
de geboorte van een kind, van elk kind, van nieuw leven, zal de mens afstompen,
verharden, bitter worden misschien wel, dit kind Jezus, maakt in ons allemaal
het verlangen wakker naar vreugde, het besef dat alles je zomaar gegeven wordt
Het
kind maakt voor ons het advent thema Rakelings
Nabij invoelbaar, rakelings, op een haar na, nooit helemaal, op het zelfde
moment dat je denkt het te vatten is het weg,
het
kind, bij uitstek het kind en zeker dit Kind
maakt ons gevoelig voor andere tekens om ons heen,
als
ik 's-ochtends de gordijnen openschuif en even terug kruip in mijn warme bed
is, de lucht grauw, grijs en dan schuift langzaam een helder wit of is het
room- en goudkleurig licht naar voren, het zet aan tot stilte en tegelijkertijd
tot creativiteit, tot willen doen, willen ervaren, willen leven,
en
de zonsondergang die de horizon kleurt en verlicht en in vuur en glans en gloed
zet, niet te beschrijven eigenlijk...
klopt
het dat de herfst nooit eerder zo mooi was?
Als
ik denk aan het ritme van nacht en dag, van zon en maan, van eb en vloed, aan
de wind in mijn haren, de zon op mijn gezicht, het brood uit graan, water,
aarde, lucht, vuur, als ik besef dat alles er is voor iedereen waar dan ook,
dan voelt dat ruim en open, dan ben ik rijk, ondanks of dankzij het besef dat
ik nooit zal begrijpen, en toch zeker weet dat ik opgenomen ben in een kosmos
die het tegengestelde is van een chaos, dat ik in die kosmos gewild ben, dat ik
erbij hoor en tegelijkertijd weet ik dat ik niet meer ben dan een zandkorrel,
ik kan naar mezelf kijken met een wat ironische blik, wat draaf je, wat zwoeg
je, wat preek je, waar was je vandaag, zie je,
hoor je, zie je het kind, hoe treed je het tegemoet?
De
aarde, de wereld die we er vaak van maken, die we vaak als chaos zien, ze wordt
minder chaotisch, wat jij ziet mens is immers maar een beperkt stukje, je laat
je inpalmen door afgunst en angst en ongeloof, door economie en een veiligheid
die niet bestaat,... veilig kun je je alleen voelen als je ervaart dat je
gedragen wordt door een goddelijke schepping, die weerloos lijkt als een kind.
Jozef
gaf Het Kind de naam Jezus, genoemd naar Immanuel, God met ons. Jezus, de
Redder, die God in het licht zet en de mensen opnieuw met Hem verbindt,
Jozef
gaf Het Kind Zijn naam omdat hij gelóófde, tegen het beter weten van de wereld
in, omdat hij in een moment van crisis in zijn leven nabijheid, rakelings
ervoer en op dat moment zeker wist dat hij niet anders kon dan het accepteren
van Het Kind als zijn kind dat de aarde leven geeft.