Jezus als puber, mooi om ook bij Hem en zijn ouders het beeld terug te zien van een weerbarstige jongen die op zoek gaat, en die doet waarvan hij aanvoelt dat hij het moet doen. Als ouder kun je herkenning voelen en steun bij de gedachte dat ook Maria en Jozef, het in die adolescentieperiode, moeilijk vonden hun kind op te voeden. Je herkent je kind, dat je meende zo goed te kennen, niet meer en vaak gebeurt dat van de een op de andere dag…
zo was onze oudste dochter smoorverliefd in de tijd dat ik nog vertelde dat ze nog niet naar jongens taalde… het is een schokkende ervaring je zo van je kind vervreemd te kunnen voelen…En dan op zo’n moment, zeg je vaak tegen je kind wat ook Maria zei ”hoe kun je ons dit aandoen”?
Het is niet toevallig dat rond die leeftijd van 12-14 jaar onze kinderen hun vormsel doen en joodse jongeren hun bar mitswa. Ze kunt ze met elkaar vergelijken het vormsel en de bar mitswa. De tiener wordt aangesproken op zijn eigen verantwoordelijkheid; het verlangen naar de zoektocht wordt herkend en het aangemoedigd: ga maar, wij willen met je meegaan. In de joodse traditie wordt het kind gevraagd of hij achter de keuze van zijn ouders wil staan: wil je jood zijn, wij vragen, kies je ervoor om christen te zijn en daar wat voor te doen? Joodse jongeren mogen in de synagoge commentaar geven op de bijbel. Lc beschrijft Jezus in die rol: Ik zie Hem daar zo zitten temidden van de rabbi’s en naar hoe Hij luistert en vragen stelt en hoe allen die Hem hoorden versteld stonden…
Ik zou het een uitdaging vinden als ook wij daar ruimte voor zouden geven…
in vieringen. In de lezingen die zuster Mariet voorbereidt met de jonge lectoren, is ze vaak aangenaam verrast door hun inzicht en frisse kijk op dingen. Wij zijn, ondanks dat we er hard aan proberen te werken, nog te vaak een kerk die gewend is aan uitleggen van bovenaf…
Het feest van de heiligheid van het gezin wordt gevierd met het verhaal over een zoekgeraakte puber, vindt u dat geen uitdagende gedachte? Een kind in een proces van losmaking van thuis, dat eigen wegen zoekt en dat alles wat het krijgt voorgehouden als waarheid, in twijfel trekt, een kind dat experimenteert, en daarom ook valt maar bijna altijd weer opstaat..En Maria probeert ervan te leren.. probeert, mooi is dat … ook Maria zegt wat wij in zo’n situatie ook vaak zeggen: ‘kind hoe kun je ons dit aandoen… wij maar naar jou zoeken, snap je niet dat we dodelijk ongerust zijn…’?
Lucas is vandaag een ware pedagoog: hij beschrijft wat iedereen vermoed ik herkent in zijn omgeving: het losmakingproces van jonge mensen en de veelvoorkomende reactie van ouders:’ hoe kun je ons dit aandoen’? Zó menselijk, maar meteen daaropvolgend staat een belangrijke houding: bewaar wat je moeilijk vindt in die losmaking in je hart, ondersteun je kind van harte in de weg die het moet gaan. Stimuleer je kind, je klein-, je buurkind en biedt het tegelijkertijd veiligheid, ja, bewonder hem om de eigen wegen die het kiest…en bewaar de gevaren die het tegemoet gaat in je hart….,
Onze jongste dochter maakt op dit moment een reis door India en Cambodja, ze heeft haar studie afgebroken, hard gewerkt om de reis naar die wereld te kunnen betalen en ze is gegaan, alleen, als ouders zie je beren op de weg, maar we hebben haar naar het vliegveld gebracht en uitgezwaaid. We krijgen een andere dochter terug, ja, er kan van alles gebeuren, ze heeft voedselvergiftiging gehad
maar ze staat haar mannetje wel, zij wordt rijker en wij worden rijker met haar…
Onze jeugd maakt ons rijker als we met hen de keuze maken die ze moeten maken, als we in hen de zoektocht herkennen van onze eigen weg en de dingen die we vaak op aanraden van anderen niet hebben gedaan
Vaak onderschatten we de kracht van de liefde, in het gezin,
de familie, de buurt, de school…als we meer zouden durven geloven in de liefde,
meer durven bewaren in ons hart, wat zou er dan
gebeuren… Amen