We luisterden naar de prachtige verhalen uit de Schrift: het verhaal van de Schepping, het verhaal van de Uittocht uit Egypte en het verhaal van de levende Jezus. In alle drie de verhalen wordt ons verteld over de diepere betekenis van ons leven:
- we zijn op de zesde dag geschapen naar Gods Beeld en gelijkenis. We lijken op Hem. We dragen zijn beeltenis in ons wezen. We zijn meer dan materie, meer dan toeval en lot;
- in lang vervlogen tijden heeft God zich ontfermd over zijn volk dat in Egypte zuchtte onder zijn slavenbestaan en leidde het naar de vrijheid. Zijn volk, dat zijn wij ook, nu in onze dagen. Ook voor ons is er de God van bevrijding uit de onderdrukking door vreemde machten van verslaving en blindheid,
- en ook nu, juist nú, is er die boodschap van de engel bij het lege graf: Hij is niet hier, hij is uit de doden opgewekt, hij gaat jullie voor naar Galilea.
Over dit wonderlijke paasverhaal willen we wat dieper nadenken.
Jezus is vermoord. Hij is na gekruisigd te zijn in een graf gelegd. Nu is het de eerste ochtend na die begrafenis. Het is nog vroeg: twee vrouwen uit zijn vriendenkring gaan naar het graf. Ze willen bij Hem zijn, bij die plaats waar Hij is neergelegd. Dat is niet vreemd. Dat kennen wij ook. Als er iemand is heengegaan waar we van houden willen we de nabijheid blijven ervaren, stil zijn op de plaats van afscheid, misschien wat bidden of zo maar met onze gedachten bij de geliefde zijn.
Maar dan gebeurt er van alles dat schokt en onbegrijpelijk is: een zware aardbeving, een engel in een stralend wit gewaad die neerdaalt uit de hemel en de grafsteen wegrolt, de wachters die zo bang worden dat ze hun taak niet meer kunnen volvoeren. Het is niet te geloven! Maar het verhaal gaat verder en het wordt nóg wonderlijker. De vrouwen krijgen te horen dat Jezus niet meer in het graf is, dat Hij leeft, er is alleen nog een plaats waar Hij gelegen heeft. Zij moeten de leerlingen gaan vertellen dat Jezus uit de doden is opgewekt.
Duizelingwekkend! Hoe moeten we dit alles verstaan? Hoe kunnen we zó luisteren dat het in ons hart binnenkomt en niet wordt afgedaan met ‘dit kán niet’. De vrouwen denken dat niet! Nee, ze gaan snel weg van het graf! Ze hebben geen mitsen en maren, geen bedenkingen. Ze gáán! En dan gebeurt het grootste wonder: Jezus komt hen tegemoet! Het vertrouwen van de vrouwen in de boodschap doet hen de levende Jezus ontmoeten. Daar gaat het om in dit verhaal, om het vertrouwen in wat niet te controleren, te meten of te wegen is. Vertrouwen op het woord dat je hart raakt, hoe vreemd of ongelooflijk misschien ook.
Maar er is nóg iets in het verhaal dat ons kan doen verstaan wat Pasen ten diepste kan betekenen. De leerlingen moeten naar Galilea gaan. Galilea, dat is het land van de heidenen, het land dat eigenlijk niet meetelt voor de gevestigde wereldlijke en religieuze macht. Het land buiten de invloedssfeer van de tempel en alle wettelijke bepalingen. Een beetje een ongeordende boel. Een plek waar op neer wordt gekeken, onbelangrijk, niet in tel. En in dát land is Jezus te vinden. Daar ook begon Hij zijn weg als rabbi en leraar. Daar moeten de leerlingen naar toe! Daar is Hij te zien! Wég uit Jerusalem! Weg uit het centrum van de macht……
Zouden we door het verhaal zó te lezen op het spoor kunnen komen van de levende Jezus? Zouden we Hem kunnen vinden juist daar, waar we het niet verwachten. Buiten het vastliggende en vanzelfsprekende, bij het volk dat eigenlijk niet meetelt en heidens wordt genoemd? Eigenlijk is het niet verwonderlijk. Heeft Jezus niet steeds laten zien waar Hij het liefst verbleef: bij heidenen en tollenaars, bij armen en verdrukten, bij zieken en eenzamen, bij al die mensen die niet meetelden. En Hij noemde juist die mensen zalig, goed eraan toe, want zij zijn de dragers van het Rijk van God, dat in hen al begonnen is.
Pasen is blindelings geloven in het Woord dat onze in deze nacht wordt aangezegd en op weg gaan naar Galilea. Daar zullen we Hem zien… Jezus, de Levende die de dood heeft overwonnen. Laten we dus gáán! Onderweg komt Hij ons al tegemoet…..