Onze God is een God van leven. Hij wil dat ook wij - in ons doen en laten - altijd het leven van mensen in het vizier hebben. Om ons daarbij te helpen, geeft Hij ons tien richtingwijzers over leven, over samenleven, over onderlinge relaties, over hoe om te gaan met bezit. Het leven mag niet weggenomen worden, niet geschaad worden. God wil dat wij mensen zó in het leven staan, dat wij steeds het leven van anderen eerbiedigen en in actie komen als anderen geen leven hebben. Daar gaat het over in de eerste lezing vandaag. Iemand die ons daarin voorging, die ons dat heeft voorgeleefd en ons vraagt om Hem te volgen, is de Man van Nazareth. Wij zien dat Hij steeds de ander als mens centraal stelt, het geluk en het leven van de ander nastreeft. “Ik ben gekomen” (dit zijn zijn eigen woorden) “dat mensen mogen leven, en wel in overvloed.” Daarom spreekt het bij Hem eigenlijk vanzelf, dat Hij gevoelig is voor kwetsbare mensen, voor mensen die geen leven hebben, die stuk gelopen zijn in het leven of stuk gemaakt zijn door het gedrag van anderen. En dat zijn adrenaline opspeelt, als er wetten gemaakt worden en maatregelen genomen worden, die mensen het leven onmogelijk maken. Het wet-is-wet vindt bij Hem geen genade, als die gehanteerd wordt tegen mensen. De joodse filosoof Emmanuel Levinas zegt: ”Mozes en de profeten bekommeren zich niet om de onsterfelijkheid van de ziel, maar wel om de arme, de weduwe, de wees en de vreemdeling.” Het is m.i. niet zo moeilijk om recht, rechtvaardigheid, te herkennen in ons leven. Veel moeilijker is het om datgene, wat je in je hart herkent als recht en rechtvaardig, onvoorwaardelijk trouw te zijn, en ernaar te leven, zelfs - als het moet - dwars tegen wetten in. Jezus ging altijd voor het leven en het geluk van de ander. En ik? En wij?