Vandaag
is het de tweede zondag van Pasen. Johannes getuigt van een ongehoorde nieuwe
werkelijkheid: Jezus is ondanks zijn dood aan het kruis in tekenen blijvend
aanwezig in ons midden.
Een
groter, mooier, blijer aanbod dat dit kan geen mens of organisatie ons geven en
toch staan we niet te juichen of worden we innerlijk stil van dit nabij willen
zijn, dit aanbod van innerlijke kracht die jou, die ons zal dragen
De
leerlingen zijn telkens verbaasd als Hij er is, zoals ook wij verbaasd zijn dat
het opeens veel beter kan gaan. ”Blijf toch niet steken in die verbazing” zegt
Johannes, om naderhand je gewone leven weer op te pakken, zie je dan niet, voel
je dan niet dat je door een teken van Hem – en dat zijn er veel meer dan die
hier vandaag in de tekst staan – dat Hij zin en richting aan je leven geeft,
dat er een samenhang is in je leven op aarde als in de hemel als op aarde?
Geloven
is weten dat je tekenen zult zien en dat het leven ook na jou doorgaat.
Er
zullen altijd weer jongere mensen komen die zoeken en opstaan en zich inzetten
voor mensen in de knel. Kerken zullen altijd blijven bestaan – als ze dragers
van Zijn geest durven zijn en opkomen voor mensen met wie het niet goed gaat, of
waarover wordt heen gewalst.
Ik
denk nu ook aan de mensen die werkloos zijn of dreigen te worden, aan de mensen
die afhankelijk zijn van zorg waar nu te rigoureus op wordt gekort. Voor die kwetsbare
groepen moet onze kerk spreken in Zijn naam. Geloof nu maar, Johannes kan het
niet genoeg benadrukken; geloof, dat Hij tekenen geeft om die strijd, een
andere weg – bestrooid met waardigheid en respect – aan te kunnen, samen kunnen
we het, als jullie geloven en meedoen in Zijn naam.
Geloven
is weten dat Zijn tekenen doorgaan, niet te stuiten en altijd ervaarbaar zijn,
u en ik tekenen zullen ze zien, en zelf moeten laten zien,
de
lente in aantocht is en zal uitbarsten zodra de vorst plaats maakt voor andere
temperaturen, een lente, letterlijk en figuurlijk, dat is Pasen!