Pasen is het grootste feest
van de christenen, de grondslag van ons geloof, zegt S.Paulus. “Als er geen verrijzenis is”, zegt hij, “dan
kunnen wij het wel schudden, dan is al ons gezwoeg tevergeefs”. Maar het is wel
een moeilijk feest, omdat het zich afspeelt rondom dood en graf. Er waren mensen
in zijn tijd, die dachten ‘we snoeren Hem de mond’, dan is het af en uit. En
toch waren er toen al mensen - aanvankelijk een klein groepje - , die zeiden:
‘af en uit?! niets ervan! zo’n leven kan en mag niet stuk! Hij leeft in en door
ons, wij leven Hem verder!’ Met dat
kleine groepje begon het op die eerste Paasdag. Hij is niet dood; hij leeft!
Dat klinkt door in de verhalen, die in die tijd verteld werden en opgetekend
zijn door vier evangelisten. Maar toch, als ik zie, dat die verhalen over zijn
opstanding en verschijningen bij hen nogal verschillen, dan gaat er bij mij een
belletje rinkelen. Gaat het om een exacte weergave van wat er gebeurd is?
Blijkbaar niet!
Waar gaat het dan wel
om? Mensen, die Hem van nabij meegemaakt hebben in zijn leven, ervaren Hem na
zijn dood - hoe dan ook - toch als aanwezig in hun midden. Petrus doet het
woord in de eerste lezing en hij gebruikt daarvoor het woord ‘getuigen’. ” Wij
waren getuigen”, zegt hij, “van zijn leven, we zijn immers met Hem opgetrokken.
Wij waren getuigen van zijn dood, wij waren er immers bij. Wij hebben dus recht
van spreken; wij staan hier voor U om te getuigen dat Hij leeft. Waar Hij voor stond, zijn
leven, kan en mag niet stuk.
Zo begon het op die
eerste Paasmorgen. Zijn geest zindert in de gemeenschap van mensen. Hij leeft -
hoe dan ook - in hen. Zijn lichaam mag dan stukgeslagen zijn, zijn geest blijft
levend aanwezig, niet te stuiten, door niets, ook niet door de dood. De
bevrijdende levenskracht, die van Jezus uitging tijdens zijn leven, zijn manier
van omgaan met mensen, wordt niet te niet gedaan, ook niet door zijn dood. Zo’n
bijzondere mens als Hij blijft
voortleven, daar kan geen dood tegen op.
Diegenen die hem uit de
weg ruimden, dachten van hem af te zijn: dood… af en uit! Maar niets is minder
waar. Overal leeft Hij, waar mensen proberen te doen, te leven als Hij. Toen
bisschop Oscar Romero begraven werd stonden duizenden mensen erom heen; op het
moment dat de kist in het graf werd neergelaten, scandeerden die duizenden zo
luid als ze konden: ‘presente…presente’!
Dat is verrijzenisgeloof!
Hij leeft! Wij samen pogen
Hem levend te houden in deze parochie, in deze somtijds tegendraadse ‘ondergrondse’
kerk. Ik wens u en ons allen toe, dat wij dit geloof mogen uitdragen, ervan
mogen getuigen, daarbuiten, met verve. Zalig Pasen .