Vandaag worden we geconfronteerd met de vraag wat ons geloof voor ons betekent. In hoeverre nemen we ons geloof serieus en bepaalt het ons doen en laten?
Misschien schrikken we een beetje van de toon van de lezingen. Een God die liefde is en ons alles gunt en toch is het niet vanzelfsprekend om binnen te gaan in zijn Rijk. Hoe moeten we dat verstaan?
De apostel Paulus legt in zijn brief aan de Hebreeën de nadruk op Gods bezorgdheid om ons. God wil dat we sterke mensen worden, dragers van vrede en gerechtigheid! Hij wijst ons de goede weg, de weg van de Schrift. Hij is zoals een goede vader of moeder die vanuit liefde het kind straft voor zijn misstappen opdat het zal leren wat goed en wat slecht is. Niet goedpraten van wat verkeerd is, niet het zwakke nog zwakker maken, maar het kreupele lichaamsdeel – onze kleinheid en eigenliefde – genezen! Zo worden we krachtige en sterke mensen, geschikt voor Gods Rijk!
De evangelist Lukas laat zien dat het koninkrijk van God niet zo gemakkelijk bereikbaar is als we wel zouden denken of willen. Je moet door een nauwe deur en als je te laat bent is de kous af. Je kunt je niet beroepen op het feit dat je de Heer kent, dat je gedoopt bent, je christen noemt. “Ik ken U niet” zegt de Heer. Je kunt er zelfs worden uitgegooid: “Ga weg bedrijvers van onrecht”. Is dat een blijde boodschap? Ja toch wel, want in het koninkrijk van God is gerechtigheid het toegangsbewijs. En dat is een heel goede boodschap!
God vraagt van ons dat we daarop gericht blijven. Velen zullen komen van oost en west van noord en zuid om aan tafel te gaan met Hem. Er is plaats genoeg voor iedereen, ook voor ons! Het ligt aan onszelf of we met die grote stroom van rechtvaardigen mogen binnengaan. God wacht op ons vol liefde, altijd, ook nú!