Als pijn en lijden, ziekte en dood in je leven komen, wordt je heel kwetsbaar. Dan voel je aan den lijve hoe hard en snel onze samenleving is en hoe klein je eigen wereldje dan wordt. Je leven wordt beheerst door pijn en verdriet, maar ook door veel kleine momentjes van geluk, van diepe verbondenheid en dank. Het leven staat op zijn kop en alles voelt en is anders. We ervaren dan wat er werkelijk toe doet in het leven, wat ècht van waarde is.
In de Bergrede heeft Jezus verwoord wat voor Hem het meest van waarde was, zijn ‘beginsel-verklaring’. Zo te leven, dat was zijn doel, dat maakt mensen gelukkig (in Bijbelse termen heet dat ‘zalig’), dat maakt dat ook de wereld gelukkiger wordt voor iedereen.
Deze Bergrede, deze zaligsprekingen hebben de leerlingen in herinnering gehouden en doorgegeven, zodat ze later opgeschreven konden worden en wij ze ook als ons richtsnoer mogen gebruiken. Een prachtig ideaal: zo zou de wereld moeten zijn. Maar ook met als laatste de waarschuwing: laat je niet overdonderen, want ze zullen je uitschelden of vervolgen; blijf geloven in die nieuwe toekomst, hier en voorbij de horizon van ons bestaan…..
Heilige herinneringen, zou je kunnen zeggen…..
Zo zijn er ook de herinneringen aan onze dierbare overledenen. Herinneringen zorgen ervoor dat onze dierbaren nog voelbaar zijn.
En verder? Is er voor christenen ook nog een ander perspectief?
In de laatste zaligspreking hoorden we: gelukkig ben je als je je idealen bewaart en blijft geloven in een nieuwe toekomst, hier en voorbij de horizon van ons bestaan. Die horizon mogen we God noemen of Liefde. Die God, die Liefde is, wil ons perspectief bieden; biedt ons uitzicht op een leven na de dood, hoe dat er dan ook uit moge zien.
dat zij die ons zijn voorgegaan, zijn in die Liefde, rusten in vrede