Gedachte van de week – Doen wat ondenkbaar is

2 december 2012


Ieder van ons kent wel de ervaring van ontreddering, alsof de wereld in elkaar stort.

Deze ervaring bedoelt de evangelist vandaag. Niet het einde van de wereld, de kosmos, maar het gaat om onze mensenwereld, om wat wij ervan gemaakt hebben. En wat wij ervan zouden móeten maken…..

In het evangelie noemt Jezus de tekenen aan de zon, de maan en de sterren, het gebulder van de zee en de golven, waardoor de volken in paniek raken. Daarop zegt Hij: sta op, recht en fier. En zorg ervoor dat uw geest niet versuft raakt door de roes van dronkenschap en door de zorgen van het leven.

Dat is wat er gemakkelijk kan gebeuren. We zien zoveel ellende om ons heen, zoveel zwervers, zoveel dingen waarvan wij denken dat we er toch niets tegen kunnen doen, dat we de neiging hebben dan ook maar niets meer te doen. Alles is toch maar een druppel op een gloeiende plaat.

Menselijkerwijs is het niet zo gek dat mensen denken: de wereld gaat naar de bliksem; overal waar je kijkt in de wereld, overal zie je dat de rotzakken het voor het zeggen hebben, aan het langste eind lijken te trekken. Zien we dat ons milieu verpest wordt. Op het hongerdoek zien we links in de hoek een jongetje dat op een olievat in smerig, vervuild water drijft.

Maar we zien ook daarboven een grote hand, Gods scheppende hand. En God zag dat het goed was. En we zien een licht, een paaskaars, symbool van Jezus. Dat alles is een zilveren draad van hoop. En af en toe zien we daarvan ook nu een steekje, zoals die agent in New York die voor een zwerver een paar schoenen koopt.

 

Dat is de draad van de Hoop. En die Hoop is de Kracht, die ons voortstuwt – tegen alle schijn in. Sta op, recht en fier’, zegt Jezus in het evangelie. Misschien kunnen ook wij deze advent samen zulke vonkjes van hoop verspreiden en koesteren.