Gedachte van de week – Geroepen worden

10 februari 2013 (5e zondag, Jaar C)


In beide lezingen gaat het over  'geroepen worden'.  “Wie zal Ik zenden?  Wie zal in onze Naam gaan?”,  vraagt God zich af.  Ja, wie worden geroepen?  Geld dat ook voor ons, gewone mensen?  En hoe gaat dat dan in zijn werk?

Is het niet vaak zó dat wij denken “dat is niet voor mij; dat is alleen voor  heel bijzondere mensen?   Toch gaat het in de lezingen van vandaag  om gewone mensen van vlees en bloed, die zich als zondig ervaren. Zij ondervinden  angst en weerstand, en voelen zich niet geschikt om in dienst te treden van God.  Hij zoekt blijkbaar  juist mensen, die geen pretenties hebben , mensen die hun gebreken hebben?  “Ik ben een mens met onreine lippen”, zegt Jesaia.  ”Ga weg van mij, ik ben een zondig mens”, zegt Petrus.  Juist zij krijgen te horen: wees niet bang, je bent nodig.... de wereld moet omgekeerd!

Maar 'geroepen worden', hoe gaat dat in zijn werk?  Stuurt God een engel van boven op mij af, die me aanspreekt?  Zo werkt het niet, dunkt mij. Hoe dan wel?  Die engel wordt niet van boven gestuurd , maar zit in mijn ogen, in mijn hart.... en kijkt en voelt met mij mee. Ik zie met eigen ogen onrecht om mij heen gebeuren, heel concreet, en voel dan 'dit klopt niet'  en  word dáárdoor aangesproken om in actie te komen. Ik zie dat op de werkvloer iemand onderuit gehaald wordt, vernederd wordt door  de baas of een groepje collega's, en voel dan 'dit klopt niet' en word dáárdoor geroepen om in actie te komen voor het slachtoffer.  Ik zie dat een van mijn medeleerlingen gepest wordt op school, en voel dan  'dit kan niet' - dit  is dodelijk, dit maakt hem/haar stuk - dan is dat de stem in mij die roept om in actie te komen en stelling te nemen voor hem/haar... ongeacht de consequenties voor mezelf.  Of ik zie dat vluchtelingenkinderen door regeringsmaatregelen van hot naar haar gestuurd worden en van slag raken, en voel 'dit mag niet', dan is dat de stem die in mij roept om in verzet te komen.

Zo roept God heel concreet... met een appèl op onze verantwoordelijkheid als mens voor onze medemensen. Zo simpel is het, dunkt mij, heel concreet, heel dichtbij,  niks zweverigs,  twee voeten op die buitendeur. We gaan ervoor.  Amen