Paaskaars
De bloemsiergroep heeft dit jaar de paaskaars beschilderd met symbolen. De duif van vrede met een olijftak verwoordt de vrede die tot stand komt door de Hoop die de wanhoop verdrijft.
De regenboog die ontstaat bij regen wanneer de zon schijnt, verbeeldt het Licht dat de duisternis verdrijft. Bij het zien van een regenboog worden mensen blij, de regenboog blijft iets wonderlijks, zij geeft ook diversiteit aan de mens in al zijn kleuren.
Het kruis geeft ons de kracht om het te dragen, omdat de Liefde angst overwint.
In de dwarsbalk van het kruis herkennen we een boot; deze draagt ons over de woelige wateren van het leven.
Er is een groeiend vertrouwen (verbeeld door de klimop) dat uit elk einde (Omega) een nieuw begin (Alpha) ontstaat. Zo lijken tegenstellingen ons te inspireren tot een zinvol bestaan.
De bloemsiergroep
Bibliodrama
Wij, Tonny Ubachs en Marcel Mollink willen je van harte uitnodigen om samen met ons Bijbelverhalen op een andere manier te gaan ontdekken, verdieping te zoeken vanuit nieuwsgierigheid en verwondering.
Wij hebben in de afgelopen jaren al enkele bibliodramabijeenkomsten gehad, maar er is nog plek en ruimte voor nieuwe deelnemers. Je kunt je voor deelname opgeven bij Tonny Ubachs of bij Marcel Mollink. Voor meer gegevens zie onder!
Je vraagt je natuurlijk af wat is bibliodrama?
Bibliodrama is een speelse en tegelijk ernstige manier om met de Bijbel om te gaan. Speels: een Bijbelverhaal wordt in actie omgezet door uitbeelding, inleving, mimiek, dialoog, rolinvulling. Bij een eerste kennismaking met bibliodrama doet dit misschien wat vreemd aan. We zijn het niet gewoon om op zo'n manier met de Bijbel om te gaan. Gewoonlijk lezen of vertellen we een Bijbelverhaal, denken erover na, mediteren over een Bijbelverhaal of proberen het te vertalen, te actualiseren zodat het verstaanbaar wordt voor onszelf of de toehoorders tot wie we ons richten. In bibliodrama proberen we ons in te leven in de rol van een van de personages, we geven er gestalte aan en brengen zo het verhaal tot leven. Het is een samenspel tussen jou, een Bijbelverhaal en de groep.
Spelenderwijs en interactief onderzoek je hoe jij met anderen een Bijbelverhaal beleeft. Elke bijeenkomst bestaat uit drie fasen: opwarming, je inleven in een personage en het spelen van fragmenten van dat verhaal; aansluitend is er een nagesprek met ruimte om ervaringen en inzichten te delen. Door je in te leven in een rol als die van Mozes op zijn levensweg, of die van leerling bij de storm op het meer, ervaar je wat er in die verhalen op het spel staat. Je ontdekt wat jou raakt of tegenstaat en hoe je daarmee verder gaat. Door inleving en inlijving ga je ervaren dat een verhaal dat je samen gespeeld hebt, anders met je mee reist.
De cursusleiding
Tonny Ubachs: "Ik speel al tientallen jaren zelf bibliodrama en ben professioneel gediplomeerd bibliodramabegeleider. Ik heb zelf veel ervaringen opgedaan door het spelen van verhalen uit de Bijbel, wat mijn leven verrijkt heeft. Ik ben de verhalen uit de Bijbel beter gaan begrijpen en het droeg bij tot verheldering van de onderliggende spirituele boodschap." Marcel Mollink zal als ondersteunende begeleider het bibliodrama mee begeleiden.
Start van de van de bijeenkomsten
De eerste bijeenkomst is op maandag 29 april van 14.00 uur tot 16.30 uur in de Andreasparochie. Daarna spreken we met elkaar af wanneer de volgende bijeenkomsten zijn.
Waar: Andreasparochie, Heerlerbaan
Kosten: € 5,00 per bijeenkomst
Je kunt je aanmelden bij:
Tonny Ubachs: tubachs@home.nl of tel.nr. 06 - 57 17 91 93
Marcel Mollink: butterflymarcel@hotmail.com of 045 - 574 03 78.
De synode: de tweede ronde
Over een half jaar begint de tweede ronde van de bisschoppelijke synode over de Kerk in Rome. In de aanloop daar naartoe vroeg het bisdom, net als bij de eerste ronde, om reacties uit de parochies. In onze parochie hebben we daarvoor materiaal verzameld door middel van een enquête en een gespreksgroep van vrouwen, georganiseerd door Eline en Nan. De groep is twee keer bij elkaar geweest om over de synode en de Kerk te praten. Het werd als heel zinvol en vruchtbaar ervaren; de deelneemsters hebben besloten er mee door te gaan en er nog een bijeenkomst aan vast te plakken, ook als die niet meer meedoet voor de synode (waarvoor de verslagen begin april moeten worden ingediend bij het bisdom). De gespreksgroep heeft daarmee de spijker op zijn kop geslagen: synodaliteit is een langdurig proces dat eigenlijk nooit ophoudt, en de vrucht ervan wordt niet geplukt boven aan de top, door bisschoppen en paus, maar aan de basis, in de parochies. Paus Franciscus zou ermee in zijn nopjes zijn als hij het zou horen.
Resultaten van de enquête
In Nederland is er best veel aandacht voor de synode. Maar, zo wordt door de meeste betrokkenen ook volmondig erkend, de belangstelling van gelovigen is niet heel groot. Onze parochie steekt hier wat gunstiger af. Weliswaar zeggen de meeste mensen die de enquête hebben ingevuld, dat ze niet 'heel erg' maar 'enigszins' in de synode geïnteresseerd zijn. Maar bijna iedereen weet dat er een synode is en waar die over gaat, en dat die in oktober een vervolg krijgt. De helft van de respondenten volgt de synode ook, van 'een beetje' tot 'best intensief'. Een meerderheid is wat sceptisch over het belang van de synode voor de toekomst van de Kerk ('eerst zien, dan geloven', de synode komt 'te laat'). Maar een behoorlijk aantal gelooft dat de synode belangrijk is (een Kerk die 'perspectief biedt voor vrouwen en leken' en 'weet wat er bij de gewone mensen leeft'). De overgrote meerderheid vindt dat de synode in ieder geval op termijn tot besluiten over omstreden zaken moet leiden. Het vaakst wordt daarbij de rol en positie van de vrouw in de Kerk genoemd; op de tweede plaats komt de kloof die men ervaart tussen geestelijkheid en 'gewone' gelovigen, participatie van leken en meer inspraak van de 'basis', soms expliciet gebaseerd op het sacrament van de doop; en vervolgens het celibaat, het gebrek aan echte onderlinge verbinding in de Kerk en het karakter van de Kerk als een 'straf'-instituut. Een enkeling noemt ook ethische kwesties en de rol die wetenschap in de standpuntbepaling van de Kerk zou moeten spelen.
Wat roept de synode op? Bij een enkeling weinig of niets. De meesten zeggen dat het hun wat hoop geeft, meestal 'bescheiden' hoop; het is 'een stap in de goede richting', al moet de Kerk wel 'opschieten', voor het te laat is. Ook dat de stem van 'gewone' mensen nu eindelijk een keer meetelt, wordt als positief ervaren. Iets minder dan de helft van de respondenten geeft aan door de synode iets anders te zijn gaan denken over de Kerk, de (kleine) meerderheid zegt van niet. De overgrote meerderheid heeft niet het gevoel dat er voldoende geluisterd wordt in de Kerk, en dat betreft niet alleen maar wel in hoofdzaak de clerus.
De paus spreekt veel over de werkzaamheid van de heilige Geest op de synode. Kunnen mensen daar wat mee? Kennelijk wel. Voor de een 'werkt' de Geest als mensen meer 'durf' aan de dag leggen en de Kerk 'in beweging brengen'. Voor de ander is het onbevreesd 'kritiek' uiten op wat niet goed is in de Kerk. Ook herkenning wordt genoemd, herkenning waardoor je je verbonden voelt met andere mensen en je samen gedragen weet. En ook groeiend inzicht in wat het betekent om als Kerk samen op weg te zijn – want dat moeten we nog samen leren.
Een theoloog die ervoor doorgeleerd heeft, zou er, denk ik, niet veel aan weten toe te voegen.
De gespreksgroep
In de gespreksgroep (van ongeveer vijftien vrouwen) hebben de deelneemsters met elkaar gesproken over 'roeping', 'waardering' en 'veiligheid' in Kerk en parochie. De 'synodale' grondhouding tijdens de bijeenkomsten blijkt uit het feit dat besloten is ook geïnteresseerde vrouwen van buiten de parochie uit te nodigen mee te doen. Ook werd de vraag gesteld of je zo'n scherp verschil moet maken tussen mannen en vrouwen. De kwestie van de plaats van de vrouw in de Kerk moet je breder zien, in het kader van de plaats van minderheden in de Kerk, zoals transgenders.
Wat daaraan synodaal is? Dat je je horizon verbreedt en uit het perspectief van je eigen groep durft te stappen. Roeping, die gebeurt in gemeenschap en is zichtbaar in je actieve bijdrage aan de gemeenschap. De vorm waarin dat gebeurt, is heel verschillend; iedereen moet zoeken naar wat bij zijn of haar talenten en interesses past. Centraal staat altijd de mens, de persoon die voor je staat. Dat je naar hem of haar omziet, daar gaat het om. Zorgzaamheid en dienstbaarheid. In de Kerk en daarbuiten. In de Andreas proef je dat ook, en dat maakt de Andreas tot een fijne parochie. Je moet wel waken voor zelfgenoegzaamheid. En je kunt ook buiten de Kerk en parochie je roeping volgen.
Voelen vrouwen zich erkend in hun roeping? Ja en nee. Soms wel, soms niet. Als een gemeenschap je het gevoel geeft dat je erbij hoort, zonder dat je je daarvoor anders moet voordoen dan je bent, dan voel je je gesterkt in je roeping. De kerk is soms zo’n gemeenschap. Maar het doet afbreuk aan je roeping als je als vrouw in de kerk wel mee mag werken aan allerlei activiteiten, maar uitgesloten bent van waar het in die activiteiten uiteindelijk om gaat, als je bijvoorbeeld veel tijd steekt in doopcatechese maar niet zelf mag dopen. Hier moet de 'officiële Kerk' een andere, 'positieve', 'grondhouding' gaan aannemen: meer praten met en luisteren naar anderen. De synode lijkt erop te wijzen dat de Kerk dat ook wel wil gaan doen. Maar: vrouwen moeten zich ook zelf melden. Doen ze dat altijd voldoende?
Hoe ziet de bijdrage aan de kerkgemeenschap er uit? Het zijn de kleine gebaren, de kleine attenties die het verschil maken: daaruit blijkt dat je openstaat voor anderen, aandacht voor hen hebt, 'drempels slecht'. Maar ook, wat gedurfder: je moet uitdragen en laten zien wat je belangrijk vindt, daarvoor uitkomen. Je moet waken voor polarisatie, het wij-zij-gevoel. En iedereen heeft een taak en verantwoordelijkheid, of die nu groot of klein is. We moeten ook zoeken naar momenten waarop we onze verbondenheid met elkaar intenser beleven. Op dat punt, en überhaupt, kunnen we veel leren van andere culturen. En van de geschiedenis, uit hoe de Kerk is begonnen, tweeduizend jaar geleden.
Vrouwen zijn anders dan mannen, ze gaan meer uit van het gevoel. Dat kan een verrijking zijn van onze door mannen gedomineerde samenleving. Alleen moeten vrouwen dan meer zelfvertrouwen krijgen en assertiever worden. En dat kan als ze steun zoeken bij elkaar en elkaar versterken. En als er ruimte wordt geschapen voor verdieping en vorming. Die is nodig, ook voor vrouwen. En omdat die in het gesprek als cruciaal wordt ervaren, wordt dat een gespreksonderwerp voor de volgende bijeenkomst.
Wordt dus vervolgd.
De laatste bijeenkomst werd besloten met een gebed (uit 'De synodale weg – Leren en doen'):
- Wanneer wij ons afvragen
- welke wegen we moeten gaan,
- dan komen we aankloppen
- bij U, Heilige Geest.
- Wees onze gids,
- elke dag opnieuw.
- Wees de stuwende kracht
- wanneer we onderweg zijn
- en vergeet niet ons
- net dat duwtje in de rug
- te geven wanneer we aarzelen
- om nieuwe wegen
- te durven gaan.
- U bent als een licht
- dat ons trouw vergezelt.
- U maakt dat wij net genoeg zien
- voor de volgende stap.
- Vernieuw ons van binnenuit,
- dan blijft uw vuur zichtbaar
- en tastbaar
- in onze wereld.
Met dank aan de leden van de gespreksgroep, aan Eline en Nan voor de organisatie, en aan alle respondenten van de enquête!
Rob Pauls
Andreas is Groene Kerk geworden!
Sinds begin van dit jaar is de Andreas een Groene Kerk. Dat wil zeggen, we hebben ons aangesloten bij het netwerk GroeneKerken, een project van Kerk in Actie van de PKN. In Limburg zijn er nu drie van zulke kerken. "We zien", zegt GroeneKerken, "dat God van Zijn prachtige schepping houdt. We zien wat wij de wereld aandoen door ons verlangen naar meer, meer, meer. Zijn schepping zucht. Wij zien een kerk die vaak weinig oor daarvoor heeft uit angst, drukte, ongeloof, onmacht of lauwheid… Wij geven stem aan Gods schepping en zuchten met haar mee. We bieden perspectief, bondgenoten en concrete tools om te veranderen en in beweging te komen zodat jouw kerk of geloofsgemeenschap een bron van hoop wordt. Wij worden steeds meer een profetische stem voor kerk en maatschappij en een gids naar praktische verandering. Zo zijn wij dé inspiratiebron voor groen geloven in een netwerk van kerken."
De klimaatgroep heeft ervoor gezorgd. Er is vorig jaar veel voorwerk voor gedaan. Er moest toen nog aan een reeks voorwaarden worden voldaan. Inmiddels is dat veranderd. GroeneKerken ziet zich niet meer als een organisatie met leden maar wil faciliterend optreden en initiatieven aan de mensen overlaten. Ze geven een ‘gereedschapskist’ waarmee je aan de slag kunt; je hoeft niet zelf het wiel uit te vinden. Maar je moet wel zelf aan het werk. De verantwoordelijkheid ligt bij jou!
De Andreas heeft dat nu gedaan. De afgelopen twee jaar is er al veel bereikt. Bovenaan de lijst prijken de zonnepanelen die we hebben kunnen plaatsen dankzij de vele donaties van parochianen. Een geweldige opsteker voor onze parochie. Maar er zijn ook minder opvallende acties geweest. Naast de klimaatgroep heeft Dolf met zijn groepje vrijwilligers een groot aandeel in de totstandkoming van onze Groene Kerk gehad – zonder zijn en hun, zeg maar gerust visionaire, ambitie en niet-aflatende inzet zou het allemaal niet gebeurd zijn. We zijn dus op de goede weg. Nu elk jaar een stapje zetten, elk jaar iets doen voor het klimaat, om ons scherp te houden en ons ervan bewust te blijven dat de aarde “zucht en lijdt”, dat is het streven. Of het de aarde redt, weten we niet. Maar we hebben niet werkeloos toegekeken. En dat telt!
Rob Pauls
Foto's jubileum pater Bles
Op 16 juli vierden we in de Andreaskerk het 70-jarig priesterjubileum van pater Geert Bles.
Bekijk een foto-impressie van het feest.
Bekijk de fotogalerij van de expositie over de parabel van de Barmhartige Samaritaan.
De lezing 'Toekomstverkenners' van em-pastoor Harrie Brouwers vindt u hier.