“Een einde maken aan sociale en institutionele mishandeling, samenwerken aan een rechtvaardige, vreedzame en inclusieve samenleving.”

In het kader van de Werelddag van verzet tegen extreme armoede op 17 oktober organiseert ATD Vierde Wereld Zuid-Limburg een woord- en communiedienst: zaterdag 19 oktober om 18.00 uur en zondag 20 oktober om 10.30 uur. De laatste viering wordt opgeluisterd door het koor Sound of Peace and Freedom. Na de viering willen we u graag ontmoeten bij een kopje koffie en een stukje gebak. En gaan we graag met u in dialoog. Er zal een infostand zijn met boeken en kaarten. U bent van harte welkom.

In het centrum van Heerlen kunt u een verhalenroute volgen over de ervaringen van mensen in armoede. We hebben winkeliers bereid gevonden om deze verhalen in hun etalages op te hangen vanaf 17 oktober tot en met 20 november. Heeft u de verhalen gelezen, laat het ons weten of laat een berichtje achter op facebook ATD VIERDE WERELD Limburg.

Voor meer info zuid-limburg@atd-vierdewereld.nl of Hilly Slootweg 06 - 83 07 77 47, Jozé Kersten 06 - 19 41 78 14.

Een werkgroep samengesteld uit leden van het pastoraal team en het parochiebestuur (PT/PB) heeft zich de laatste maanden gebogen over de vraag: hoe verder in onze parochie. Heel concreet over de vraag naar een opvolger voor Rob (en later Marcel).

Daarnaast ontving elke parochie een handreiking voor kerkbesturen over de toekomst van onze kerkgebouwen: Het huis van God in de parochie, een stuk dat de nodige aandacht vraagt en dat we ook in een bijeenkomst met parochianen nog nader willen bespreken.

In onze laatste bijeenkomst besloten we om stappen te zetten voor een nieuwe diaconaal werk(st)er, mits er o.a. goedkeuring komt van kerkbestuur en bisdom. Een tweede besluit is, dat de nieuwe visie-/missietekst op de website komt.

Verder wordt het parochiebestuur al uitgebreid, maar er is nog ruimte voor anderen die het parochiebestuur willen versterken. Als u iemand weet, laat het ons dan a.u.b. horen. En hebt u de ‘ideeënbus’ in de gang (naast het prikbord) al gezien? Hier kan ieder die wil ideeën, vragen, suggesties over het reilen en zeilen van de parochie in doen.

Tot slot: de volgende keer willen we het onderwerp ‘kerngroep’ bespreken, zowel inhoudelijk als wie deze dan kan bemensen.

Tot zover. We houden u op de hoogte.

Pastoraal team en parochiebestuur

The Buriti Flower

Donderdag 3 oktober, aanvang 20.00 uur.

Filmhuis “De Spiegel” Royal Theater, Stationsplein 5, 6411 NE Heerlen

In Filmhuis de Spiegel wordt de The Buriti Flower vertoond. Deze documentaire is opgenomen in verschillende dorpjes in het inheemse gebied van Kraholândia. Kraholândia ligt in het Amazone-gebied in Brazilië.

De film blikt terug op meerdere periodes uit de geschiedenis van de Krahô-indianen. Zo probeerden in 1940 boeren met geweld hun grondgebied over te nemen. Tijdens de militaire dictatuur van de jaren '60 raakten veel Krahô voor het leven getraumatiseerd. En vandaag de dag worstelt een nieuwe generatie inheemse leiders met de nalatenschap van de afgelopen presidentschappen.

Hoe kijken de Krahô-indianen naar hun verleden? Op welke manieren proberen ze te begrijpen waar ze vandaan komen? Aan de hand van mondelinge getuigenissen van deze inheemse mensen, reflecteert The Buriti Flower op hun zorg voor de natuur en het leed dat ze in de loop van de eeuwen hebben moeten doorstaan. Het geweld dat hen ten deel viel ging daarbij vaak ten koste van de rituelen en praktijken waarmee de Krahô hun voorouders eer betonen.

Door de ogen van Hyjnõ, Patpro en Jotàt komt de documentaire tot een poëtische beeldentocht, die direct verbonden is aan de collectieve herinneringen van hun leefgemeenschap. Breder beschouwd laat The Buriti Flower zien hoe belangrijk het is om aandacht te blijven besteden aan inheemse volken, en wat we kunnen leren van hun voortdurende overlevingsstrijd.

De entreeprijs is € 9,-.

Sinds 2017 ondersteunt Stichting Taiama-Andreas het Youth Advocacy Network (YAN) in Kabala, Sierra Leone. We doen dat door activiteiten te financieren zoals tijdens de internationale vrouwendag of internationale meisjesdag.

YAN bestaat uit een groep jongeren die opkomen voor kinderrechten en samen komen om over actuele onderwerpen zoals kindhuwelijken te discussiëren. Een keer per jaar ontvangen 35 kwetsbare middelbare scholieren schoolmaterialen.

In Sierra Leone is het, vooral voor meisjes, niet vanzelfsprekend dat ze naar school kunnen gaan. Ouders hebben er vaak geen geld voor. Door de scholieren te voorzien van schriften, pennen, een uniform, schoenen, een rekenmachine, liniaal en een lampje op zonne-energie (in Kabala is geen elektriciteit en om 19.00 uur is het donker) en een rugzak, maken we het mogelijk om 35 jongeren te laten leren. Stichting Taiama-Andreas houdt de prestaties en aanwezigheid op school van de jongeren bij en samen kijken we wie er een jaar verder mag. De kosten voor een scholier bedragen gemiddeld 60 euro per jaar, dat is 5 euro per maand.

Het zou fijn zijn als we op uw steun mogen rekenen.

Meer informatie: taiama-andreas.org.

Marie-José Brounen

Klimaatgroep

Vier de liefde! Dat was het thema van de woord- en communieviering, voorbereid door de klimaatgroep. Een groep die bestaat uit de volgende drie mensen: Eline Claessens, Math Gulpers en Marcel Mollink. We werden geholpen door Janet Wilkosz (Hoeve Corisberg), Marie-José Brounen (Taiamagroep) en Lianne Vervoort. Wij willen hen daarvoor nogmaals hartelijk danken. Janet, herbariste, had kruiden, fruit en groenten meegebracht van de Corisberg. En Marie-José leverde foto's aan van de boomplantdag door jongeren, die kortgeleden plaatsvond. Op deze manier waren de jongeren ook verbonden met ons in deze viering. Zoals zo vaak in de Andreas werd er gul gegeven: voor Hoeve Corisberg 63 euro. Hiervan koopt Janet nieuwe kruiden en een geurende roos, zo bedacht ze ter plekke. En Taiama-Andreas die zich inzet voor scholing voor jongeren in Sierra Leone, ontving ruim 90 euro om nieuwe boompjes te kunnen aanschaffen.

We willen één tekst uit de viering lichten: de overweging van paus Franciscus, uitgesproken door Eline (zie hierna).

Na de viering trokken we met zijn allen naar de voordeur van de pastorie. Daar werden we toegesproken door Math Gulpers. Guus Brassé, onze acoliet, onthulde daar de tegel met het logo van de Groene Kerk. Want vanaf 15 september zijn wij officieel Groene Kerk!

Overweging n.a.v. Paus Franciscus

Vol, zijn we, zo vermoed ik, van de mooie woorden, de muziek, de stilte – en samen, om onze Moeder Aarde, zo kostbaar, uniek, zo rijk, zo kwetsbaar. Als mens, als christen, als voorganger, stelt paus Franciscus een levenskwaliteit voor in zijn encycliek Laudato Si’, ‘Geprezen zijt Gij’, een levenskwaliteit die diepe vreugde geeft als we niet langer geobsedeerd zijn door consumptie.

Lange tijd dachten we, dat meer, meer geld, meer vakantie, meer doen, doen wat maar mogelijk is, je meer levensvreugde zou geven. Jouw kinderen zouden het beter hebben dan jij... De christelijke spiritualiteit houdt ons voor om te groeien in soberheid en in staat te zijn met weinig tevreden te zijn. Een terugkeer naar de eenvoud die het ons mogelijk maak stil te staan en te genieten van de kleine dingen, te danken voor de onbegrensde mogelijkheden als je goed kijkt en hoort, zonder te hechten aan wat wij hebben, of treurig te zijn om wat wij niet bezitten. Geen opeenstapeling van genoegens...

Geluk vereist dat we behoeften die ons op hol jagen, weten te beperken, om zo beschikbaar te blijven voor de mogelijkheden die het leven biedt. Vrede vinden in jezelf, innerlijke vrede, is nauw verbonden met de schepping; het vermogen tot verwondering, tot diepgang, herstel. Een houding van het hart dat er volledig kan zijn zonder te denken aan wat daarna komt, een houding om de ziekelijke onrust in ons te overwinnen die ons tot oppervlakkige, agressieve, ongeremde consumenten maakt... Halt houden voor God, te danken vóór en na de maaltijden, in het besef dat wij afhankelijk zijn, solidair moeten zijn.

De sociale liefde is de sleutel voor een authentieke ontwikkeling; dit zou de hoogste norm van ons handelen, van onze opvoeding moeten zijn... Een cultuur van zorg ontwikkelen, binnen het gemeenschappelijk huis, met water, aarde, lucht en vuur, met alles wat we nodig hebben, alles wat er is! Amen.

Zwerfvuil rapen

Op de laatste vrijdag van de maand om 14.00 uur rapen we zwerfvuil op de Heerlerbaan. Start vanuit de parochie, met wie wil, ‘gewapend’ met een hesje, prikstok, handschoenen en grote vuilniszakken, allemaal geleverd door de gemeente Heerlen.

Op de laatste vrijdag in augustus was Martine de kartrekker. Ze wist bijna niet van ophouden en ze wees ons de weg via paadjes achter de Peter Schunckflats, waar we naar hartenlust konden prikken. Eerder op onze route, bij de Karmelflat, ontmoetten we dhr. v.d. Werf. Hij verzamelt twee keer per week zwerfvuil rond de flat, en hij doet dat al zeker twee jaar. Hij vertelde over een man met een rollator die wat hogerop woont; ook hij zamelt in. En op haar telefoon zag Martine dat ene Lotte regelmatig rond de flats prikt. We zijn dus met een clubje prikkers op de Heerlerbaan. Bijzonder als we elkaar zouden leren kennen en horen of ook zij met zoveel plezier zwerfvuil verzamelen als dat wij doen.

Van harte uitgenodigd om mee te doen en na een uur prikken nog even samen te zitten.

Math Gulpers, Marcel Mollink, Eline Claassens

Uitje van de gastvrouwen

Vrijdag 28 juni zijn we met de gastvrouwen lekker gaan lunchen bij de Admiraal. Ook Geert Bles was hierbij aanwezig. Hij vertelde hoe de gastvrouwengroep, als een van de eerste werkgroepen, in het leven werd geroepen. Gastvrouwen/-heren zijn nodig om mensen uit de wijk "gastvrij" in de parochie te ontvangen.

Het was een gezellig samenzijn.

Marga Peters

Op zaterdag 22 juni waren ongeveer dertig mensen aanwezig om te worden bijgepraat over de ontwikkelingen naar aanleiding van het vertrek van Rob in het najaar en van Marcel volgend jaar. Math Gulpers van het pastoraal team leidde de bijeenkomst.

Math begon zijn inleiding met de onrust die hier en daar is ontstaan over de vraag of het voortbestaan van de parochie op het spel staat. Dat is niet het geval. Meer dan tien jaar vooruitkijken kan niemand. Maar voor de komende vijf, tien jaar blijft de parochie gewoon bestaan, als zij levensvatbaar blijft. Levensvatbaar, dat betekent: voldoende kerkgangers, voldoende vrijwilligers, voldoende kerkbijdrage, voldoende activiteiten. Kerkbesturen beslissen uiteindelijk, niet het bisdom. Het bisdom vraagt alleen aan parochies dit jaar met een beleidsplan te komen met een visie op hun kerkgebouwen.

Math gaf daarna het woord aan Hans Bouman die zich een half uurtje had kunnen vrijmaken van andere afspraken. Bouman zei dat de beleidsplannen voor het bisdom inderdaad over de kerkgebouwen gaan. Hij sprak van een wake-upcall in de parochie door het ontslag van Rob. Andere tijden, andere vragen. Geen automatisme meer, maar nadenken over de toekomst. Nieuwe wegen inslaan als dat nodig is. Over je grenzen heen kijken. Je niet laten beheersen door angst maar hoop – de lijfspreuk van de nieuwe bisschop: "In ballingschap is er hoop".

De tijd van vanzelfsprekendheden is dus voorbij, concludeerde Math. Een nieuwe werkgroep, bestaande uit leden van pastoraal team, parochiebestuur en enkele parochianen, buigt zich over de toekomstvragen. Op de vraag hoe parochianen weet hebben van wat er gebeurt en hoe ze kunnen meedenken, vertelde Math dat er wordt nagedacht over bijvoorbeeld een nieuwsbrief, een ideeënbus, regelmatige parochiebijeenkomsten; van de bijeenkomsten zal in het parochieblad verslag worden gedaan. De bijeenkomsten staan open voor iedereen. Als u wilt meedenken, bent u welkom. Informeer bij iemand van pastoraal team of bestuur over plaats en tijd.

Uitgangspunt van de opgestarte dialoog is het beleidsplan van 2013, de brochure van het bisdom Het huis van God in de parochie (over de toekomst van kerkgebouwen) en een discussiestuk van Rob.

Hoe geven we gestalte aan de toekomst? Zo formuleerde Math de kernvraag. Het vereist, aldus Math, een heroriëntatie op wat we als parochie doen. Welke activiteiten willen we in de toekomst blijven doen, in diaconie, liturgie, catechese, gemeenschapsopbouw? Welke taken moeten worden verricht om de parochie draaiend te houden, welke hebben prioriteit, welke zijn minder belangrijk? Welke nieuwe mogelijkheden zien we? In de woorden van Math: loslaten betekent dat je je handen vrij hebt. Wie wel eens opruimt, weet hoeveel ruimte er dan komt. Pas na zo’n heroriëntatie kan de vraag worden beantwoord of de parochie op zoek moet naar een opvolger voor Rob en Marcel.

Na de inleiding waren de aanwezigen aan zet. Math: welke vragen heeft u, welke zorgen, wat moet er veranderen, welk bestaansrecht hebben we als Andreas? Hier een opsomming van wat gezegd is:

• Om problemen op te lossen moet je ze goed analyseren en weten waar ze vandaan komen. Dat betekent dat je niet meteen een oplossing moet bieden. Dat vereist een visie, die helder geformuleerd moet zijn. Ook is goede communicatie cruciaal. Iemand vulde aan: er moet een duidelijke doelstelling zijn om mensen in beweging te brengen.
• Enkele aanwezigen meenden dat een leidinggevende of coördinator of hoe je het ook noemen wilt, nodig is in de toekomst, iemand die het overzicht heeft over activiteiten en over mensen in de parochie, iemand die met ideeën voor nieuwe activiteiten kan komen en ze ook kan uitvoeren. Ook om te voorkomen dat degene die het hardste roept, het meest te zeggen krijgt.
• Er moet samenwerking worden gezocht met andere organisaties, en dan niet alleen kerkelijke.
• Wat is de rol van het bisdom als het om de toekomst van de parochie gaat? Antwoord: je moet in contact blijven met het bisdom. Maar het bisdom heeft niet de intentie om in parochies in te grijpen, tenzij daar echt grenzen worden overschreden en het bisdom zich genoodzaakt ziet in te grijpen. Parochies zijn zelfstandig, ze nemen hun eigen beslissingen.
• Deken Bouman moet verschillende parochies bedienen in de federatie; dat vereist de nodige flexibiliteit, en die weet hij op te brengen, ook in de Andreas. Ook als de Andreas wat anders is dan andere parochies, Bouman voelt zich, zo is de indruk, thuis bij ons.
• We bereiken mensen buiten de parochie niet. De kerk, ook de parochie doet iets fout. Hoe bereiken we mensen? De kerk roept weerstand op. Maar wat zit onder die weerstand, waar komt die vandaan? Dat moet je zien te weten te komen.
• In elk geval moeten mensen zich welkom voelen. Daarom: het helpt al als je deuren openzet. Dat geeft een ander gevoel.
• Je moet ook anderszins meer gebruik maken van het gebouw. Profiteer ervan. Maar: dat gebeurt ook al, zie onze deelname aan Monumentendag, zie Cultura Nova.
• Als je naar andere wijken kijkt, bijvoorbeeld naar Welten, daar gebeurt van alles. Maar het klopt dat dat in onze wijk niet zomaar kan worden overgenomen, daarvoor zijn de wijken te verschillend.
• Welten is aan de ene kant een echte gemeenschap. Maar wat levert het uiteindelijk op voor de parochie? In Voerendaal bezorgt de bezoekgroep kaarten bij jarige en jubilerende wijkbewoners. Maar de respons is minimaal. In de Andreas worden nu overigens ook welkomstkaarten bezorgd bij nieuwe bewoners in de wijk.
• De bezorging van het parochieblad is veranderd. Hoe weten we nu of mensen niet toch geïnteresseerd zijn om het blad te ontvangen? Het is jammer als je ze niet bereikt. Wat je kwijt bent, krijg je niet meer terug.
• Er zijn tal van mogelijkheden om mensen over de streep te trekken en met de parochie in contact te brengen, van voedsel- en boekenkast tot een lantaarntje bij de deur. Maar: het stilte-uur is lang geprobeerd. Er kwam niemand op af.
• Het doel moet duidelijk zijn, en je moet aansluiten bij de beleving van mensen. Dan komen mensen wel. Kijk naar de eerste communie, kijk naar het afval rapen!
• Jammer dat we de eerste communie van de Windwijzer zijn kwijtgeraakt. Die hadden we moeten behouden.
• Sluit de liturgie eigenlijk nog bij de beleving van de mensen aan? Hoe beleven kerkgangers onze liturgie? Hebben mensen er iets aan? "Ja", is het antwoord uit het publiek, "anders zou ik niet komen". Maar dat neemt, geeft Math mee, niet weg dat er wellicht toch het een of ander te verbeteren valt.
• Maar al met al is er toch grote vooruitgang geboekt. Vijfentwintig jaar geleden was er nauwelijks aandacht voor mensen die naar de kerk kwamen. Dat is in de loop van de tijd verbeterd. Er kwam aandacht voor elkaar. In de viering op zaterdagavond voel je dat er een gemeenschap aan het vieren is, met de gezamenlijke communie als hoogtepunt. Er zijn gespreksgroepen waar je je gehoord voelt, waar je kunt praten over wat je bezig houdt, van elkaar leert.

Op de valreep kwam nog een vraag over de redenen van het vertrek van Rob. Een terechte vraag die een antwoord verdiende. Twee standpunten stonden lijnrecht tegenover elkaar. Het ene dat pastoraal werkers al zo lang werkzaam zijn in de kerk en daar, vaak in het verborgene, zo veel goed werk doen. Daar moet je oog voor hebben en dat moet je respecteren. Het andere dat de Andreas een gemeenschap is met veel zelfbewuste en actieve vrijwilligers. Als de kerk het in de toekomst moet hebben van vrijwilligers, en er voor pastoraal werkers steeds minder plaats is in de kerk, dan kan de Andreas laten zien hoe vrijwilligers, samen met een pastoor, kerk kunnen zijn.

Iedereen zal met zijn of haar eigen gedachten naar huis zijn gegaan. Maar het opgestarte denk- en discussieproces zal zeker helpen bij het nemen van beslissingen. Het was in elk geval in de ogen van parochiebestuur en pastoraal team een zinvolle bijeenkomst.

Rob Pauls

Synodale weg voor vrouwen - gespreksgroep

In februari is in onze parochie een groep van dertien vrouwen bijeengekomen om in het kader van het synodaal proces, zoals gelanceerd door paus Franciscus, te spreken over rol van vrouwen binnen de Rooms-Katholieke Kerk, en dan met name in onze eigen parochie.

We begonnen de eerste bijeenkomst met een aantal vragen over roeping, talenten, kansen, waardering. Het bracht boeiende gesprekken en uitwisseling van gedachten en gevoelens op gang, en in een tweede bijeenkomst kreeg dit een vervolg. Het werden gesprekken gericht op hoe je specifiek als vrouw je kwaliteiten actief kunt gebruiken/inzetten in de parochie in een sfeer van vertrouwen, waardering en gezien worden.

Deze twee bijeenkomsten werden onderdeel van de 'rapportage' die naar het bisdom is gestuurd. Het uitgebreide verslag hiervan is nog te lezen (op de website van de parochie) in het parochieblad van april/mei 2024.

Omdat er een grote behoefte is gebleken aan verdieping en vorming (voor vrouwen) is besloten om deze vrouwengroep een vervolg te geven, en inmiddels hebben er nog twee bijeenkomsten plaatsgevonden.

In de laatste bijeenkomst is een voorlopige inventarisatie gemaakt van onderwerpen/thema's die in de komende tijd aan de orde zouden kunnen komen, onder meer 'Ouder worden en voltooid leven', 'Verder na verlies', 'Duurzaam leven – hoe doen we dat in ons eigen leven/parochie'.

Uiteraard zijn vrouwen uit de Andreasparochie van harte uitgenodigd om deel te nemen. Je kunt je aanmelden bij Eline of Nan. We verwelkomen heel graag ook vrouwen uit andere parochies of kerkgenootschappen – is inmiddels ook al op kleine schaal gebeurd!

Op Hemelvaartsdag deden zes kinderen in onze parochie de eerste heilige communie. Het verhaal dat centraal stond in de communieviering ging over een vader die zijn zonen vraagt hem te komen helpen in de wijngaard (wij maakten er een appelboomgaard van). De eerste zoon zegt 'ja', maar doet het toch niet. De tweede zoon zegt 'nee', maar bedenkt zich en gaat toch helpen.

We vroegen de kinderen om op een schilderdoek uit te beelden hoe je een ander kunt helpen, hoe je iets goeds kunt doen. En er kwamen heel mooie reacties op de doeken.

Mads:

#vrede, #respect, #liefde, #samen, #zorgzaamheid, #tolerantie

Djayden:

Samen delen; opa helpen in de tuin; mama helpen met bakken; samen spelen; papa helpen

Merijn:

Opa/oma helpen, geen armoede, vaatwasser inruimen, helpen bij een lamp, buurvrouw helpen, lief zijn voor dieren, pap in tuin helpen, voor natuur zorgen, auto wassen

Meike:

Samen delen; opa helpen in de tuin; mama helpen met bakken; samen spelen; papa helpen

Joy-Riley:

Maak een wandeling met iemand; haal vogelvoer op voor vogels; breng een mooi boek bij een zieke; ben aardig; zeg hoi; geef spullen gratis weg; breng wat lekkers; maak een tekening; troost iemand; bid voor iemand; deel je eten met iemand; iemand bloemen brengen; lach vriendelijk; doe een donatie voor een goed doel; wens iemand een fijne dag; houd de deur open; geef spullen die je niet meer gebruikt aan een ander; ga bij een eenzame oudere op bezoek; laat iemand voor bij de kassa; geef fooi; geef bloemen water; schrijf een kaartje; houd buiten de omgeving schoon; wijs de weg; veeg de stoep schoon; doe een klusje voor een ander; zeg hoe goed iemand is; word vrijwilliger; zwaai; help iemand als ie valt; houd rekening met iemand; doe een boodschap voor een ander; maak soep als iemand ziek is; niet pesten, niet schreeuwen; help zware dingen tillen; praat met iemand; zeg wat liefs; help een ander oversteken; bel hoe het gaat; ben een lief mooi mens; met een kindje spelen; geef eten aan een dakloze; vraag iemand om te komen eten; geef een knuffel.

Dex

Een supergroot hart

Twee vluchtelingen uit Yemen, moeder en dochter, komen veel in de kerk en wilden graag hun culinaire kunsten aanspreken en voor mensen in de parochie een echt Yemenitische maaltijd klaar maken. Gekookt werd in het azc en het eten vervolgens met spoed door Brigitte naar de parochie vervoerd. Het was lekker, en het was gezellig. Leila, Reham, Brigitte, bedankt!

Nieuws van Stichting Taiama-Andreas

Stichting Taiama-Andreas ondersteunt jongeren in het West-Afrikaanse land Sierra Leone. Bij de meeste parochianen is dit wel bekend. Deze keer willen we een van deze jonge mensen aan u voorstellen. Haar naam is Finah Conteh.

Sinds 2017, de start van de jongerengroep Youth Advocacy Network in Sierra Leone, is zij een actief lid van de groep. In 2017 was Finah 19 jaar oud en wat we toen niet wisten, was dat ze al 5 jaar moeder was van een meisje dat ook Finah heet. Finah komt uit een gezin van boeren. Haar ouders leven van de landbouw en proberen zo het hoofd boven water te houden. Dat is niet gemakkelijk, gezinnen zijn groot en het leven is duur. Dat is de reden dat meisjes vaak op jonge leeftijd worden uitgehuwelijkt. Na het huwelijk zijn ze de verantwoordelijkheid van de man. Dat gebeurde ook met Finah, ze was 14 toen ze voor de eerste keer trouwde…

In 2017, toen we haar voor het eerst ontmoetten, wilde ze graag eindexamen doen. Stichting Taiama-Andreas betaalde haar schoolgeld en uniform. Finah blijkt een actief lid, ze fungeert als adviseur voor de groep, helpt mee met de inkoop van schoolspullen, kookt bij activiteiten en is mentor voor middelbare scholieren. Haar huwelijk houdt helaas geen stand maar in 2021 trouwt ze opnieuw en krijgt een dochtertje Isatu. Inmiddels werkt ze ook als vrijwilliger in het plaatselijke ziekenhuis. Finah, altijd vrolijk, niets is teveel, intelligent, met een duidelijke mening maar zonder kans om verder te komen in het leven.

In 2023 kwam er dan toch het verzoek of ze mocht studeren; ze wilde graag verpleegkundige worden. Maar voor deze studie moet je studeren in de stad, iets wat we nooit hebben aangemoedigd. Overleven in de stad is moeilijk, hoe ga je voorzien in je levensonderhoud, waar ga je wonen. Veel jonge vrouwen belanden uiteindelijk in de prostitutie. We zetten als stichting alles op een rijtje: ze is slim, werkt hard, heeft al de nodige ervaring in het ziekenhuis, ze vertelde dat ze een onderkomen had bij familie in de stad en ze zou zelf zorgen voor haar levensonderhoud. De kinderen konden bij haar schoonmoeder wonen. We besloten om de stap te wagen, in januari van dit jaar is Finah gestart met de driejarige opleiding tot verpleegkundige.

Eerst volgde de introductie van drie maanden, maar al gauw kregen we van verschillende kanten te horen dat Finah het moeilijk had. Ze had vaak geen geld om eten te kopen. Als we aan haar vroegen hoe het ging, was haar antwoord altijd: "Prima!" Toen we uiteindelijk doorvroegen gaf ze toe dat het moeilijk was. En wat schetste onze verbazing, ze had zelf al gezocht naar een oplossing: in haar kamer had ze de beschikking over elektriciteit. Als ze een diepvries kon kopen kon ze ijsblokjes verkopen. De meeste mensen in Sierra Leone hebben geen aansluiting op het elektriciteitsnet en kunnen hun eten niet koelen. Met de verkoop van ijsblokjes kon Finah voorzien in haar levensonderhoud. Ze had ook al de prijzen van een diepvries opgezocht. De 320 euro die de diepvries kostte, hebben we gesponsord en het gaat goed met Finah. De verkoop is een succes.

Afgelopen maand heeft Finah de introductieperiode op de universiteit met succes afgesloten. Af en toe sturen we haar geld (10 euro) om in het weekend naar haar kinderen te gaan. We houden contact met haar en hebben alle vertrouwen dat het goed komt met Finah!

Meer weten over Stichting Taiama-Andreas? Kijk dan op onze website www.taiama-andreas.org. En natuurlijk zijn we ook blij met uw bijdrage. Op https://taiama-andreas.org/doneren/ vindt u hoe u dat kunt doen. Dat kan jaarlijks, maandelijks of eenmalig; u bepaalt zelf hoe vaak en welk bedrag u invult. Jonge vrouwen als Finah verdienen onze steun!

Namens Stichting Taiama-Andreas

Marie-José Brounen

Bij de immense overstromingen in de deelstaat Rio Grande do Sul zijn ook meer dan 80 inheemse gemeenschappen getroffen. Vele gezinnen hebben halsoverkop alles achter moeten laten en hoger gelegen plekken moeten opzoeken. Ze zullen moeten zien of ze kunnen terugkeren en in welke omstandigheden. Hulp is nodig voor de korte termijn, maar ook voor de wederopbouw van woningen en dorpen op de langere termijn.

Organisaties van deze gemeenschappen zijn een campagne gestart voor passende hulp. Die moet onder meer van de nationale en deelstaatregering komen, maar ook uit de Braziliaanse samenleving.

Financiële hulp uit het buitenland is welkom en past binnen de internationale medeverantwoordelijkheid voor wat wereldwijd vandaag de dag op milieugebied plaatsvindt. Inheemse volken zijn de grootste spelers in de aanpak van de wereldwijde klimaatcrisis, terwijl zij als eersten te lijden hebben onder de ergste gevolgen van de milieuvernietiging. Financiële hulp vanuit Nederland kan via de Steungroep Indianen in Brasil. Stuur uw bijdrage naar: NL65 INGB 0004 3532 77 t.n.v. Stichting Steun aan CIMI.

Andreas is Groene Kerk geworden!

Sinds begin van dit jaar is de Andreas een Groene Kerk. Dat wil zeggen, we hebben ons aangesloten bij het netwerk GroeneKerken, een project van Kerk in Actie van de PKN. In Limburg zijn er nu drie van zulke kerken. "We zien", zegt GroeneKerken, "dat God van Zijn prachtige schepping houdt. We zien wat wij de wereld aandoen door ons verlangen naar meer, meer, meer. Zijn schepping zucht. Wij zien een kerk die vaak weinig oor daarvoor heeft uit angst, drukte, ongeloof, onmacht of lauwheid… Wij geven stem aan Gods schepping en zuchten met haar mee. We bieden perspectief, bondgenoten en concrete tools om te veranderen en in beweging te komen zodat jouw kerk of geloofsgemeenschap een bron van hoop wordt. Wij worden steeds meer een profetische stem voor kerk en maatschappij en een gids naar praktische verandering. Zo zijn wij dé inspiratiebron voor groen geloven in een netwerk van kerken."

De klimaatgroep heeft ervoor gezorgd. Er is vorig jaar veel voorwerk voor gedaan. Er moest toen nog aan een reeks voorwaarden worden voldaan. Inmiddels is dat veranderd. GroeneKerken ziet zich niet meer als een organisatie met leden maar wil faciliterend optreden en initiatieven aan de mensen overlaten. Ze geven een ‘gereedschapskist’ waarmee je aan de slag kunt; je hoeft niet zelf het wiel uit te vinden. Maar je moet wel zelf aan het werk. De verantwoordelijkheid ligt bij jou!

De Andreas heeft dat nu gedaan. De afgelopen twee jaar is er al veel bereikt. Bovenaan de lijst prijken de zonnepanelen die we hebben kunnen plaatsen dankzij de vele donaties van parochianen. Een geweldige opsteker voor onze parochie. Maar er zijn ook minder opvallende acties geweest. Naast de klimaatgroep heeft Dolf met zijn groepje vrijwilligers een groot aandeel in de totstandkoming van onze Groene Kerk gehad – zonder zijn en hun, zeg maar gerust visionaire, ambitie en niet-aflatende inzet zou het allemaal niet gebeurd zijn. We zijn dus op de goede weg. Nu elk jaar een stapje zetten, elk jaar iets doen voor het klimaat, om ons scherp te houden en ons ervan bewust te blijven dat de aarde “zucht en lijdt”, dat is het streven. Of het de aarde redt, weten we niet. Maar we hebben niet werkeloos toegekeken. En dat telt!

Rob Pauls